De Grote Poëzieprijs

Liesbeth Lagemaat wint De Grote Poëzieprijs 2021 met haar bundel Vissenschild! 

Op maandagavond 31 mei is de winnaar van De Grote Poëzieprijs 2021 in het AVROTROS-programma Opium op NPO Radio 4 bekendgemaakt. Liesbeth Lagemaat wint met haar bundel Vissenschild de derde editie van De Grote Poëzieprijs.

“Het is een adembenemend werk waarin een zinderend poëtisch spel wordt gespeeld. Met deze poëzie toont de dichter grote ambitie en lef, maar ook het vermogen om een grote belezenheid te koppelen aan de huidige tijdsgeest.”, aldus de jury.

De jury van De Grote Poëzieprijs 2021 kreeg 107 dichtbundels ter beoordeling binnen en wees  Lagemaats bundel Vissenschild aan als beste gedichtenbundel van 2020. De auteur ontvangt een geldbedrag van € 25.000. Van dit geldbedrag is € 5.000 bestemd voor een project ter stimulering van de Nederlandstalige poëzie naar keuze van de winnende auteur.

Liesbeth Lagemaat (1962) is dichter. Haar debuut 'Een grimwoud in mijn keel' werd in 2005 bekroond met de C.Buddingh'-prijs. Haar zevende bundel Vissenschild is verschenen bij Uitgeverij Wereldbibliotheek.

De jury over de winnende bundel:

We hebben als jury uitvoerig beraadslaagd over de shortlist. De vijf genomineerden hebben ieder in hun eigen kenmerkende stijl een ijzersterke dichtbundel afgeleverd, waardoor we tot halverwege ons laatste beraad nog niet zeker wisten welke we zouden bekronen met De Grote Poëzieprijs 2021. Uiteindelijk kozen we, bij overtuigende meerderheid van stemmen, voor een dichtbundel met zo veel kwaliteit dat we er niet omheen konden. Het is een adembenemend werk waarin een zinderend poëtisch spel wordt gespeeld. Met deze poëzie toont de dichter grote ambitie en lef, maar ook het vermogen om een grote belezenheid te koppelen aan de huidige tijdsgeest. De Grote Poëzieprijs 2021 kennen we toe aan een bedwelmende en meeslepende vertelling waar het dichterlijke vakmanschap van afspat: Vissenschild van Liesbeth Lagemaat.

Als je als lezer binnentreedt in de wereld die Lagemaat met haar poëzie heeft geschapen, dan lijkt het alsof je onmiddellijk wordt ingesponnen in een weefsel van schering- en inslagdraden. Een cocon die veilig lijkt, waarin je als Alice in Wonderland kan ronddwalen, van Gorteriaanse taal kunt genieten, maar die ook bol staat van een naderend onheil. In dit epische gedicht komen we Elpis tegen, een meisje dat aan Alice maar ook aan de jonge Mei doet denken: onschuldig, veilig in haar eigen weefsel van dromen en jeugd. Het verhaal van Elpis wordt vastgelegd door de kalligrafist, die de grootst mogelijke moeite heeft om op zijn papier, dat gaat lijken op het koolzaadveld waarop Elpis wandelt, op te schrijven wat er is gebeurd. Als lezer vermoed je iets, voel je iets: de woorden die lijken op de taal die we spreken maar die in voor- en achtervoegsels en klankgebruik afwijkend zijn, verleiden ons eerst, maar langzamerhand weet je dat al die verschuivingen van letters en klanken het verschrikkelijke verhaal ondersteunen dat de kalligrafist ons tegen wil en dank móét vertellen.

Het slot kent enige troost: de kalligrafist deelt mee dat Elpis de weg naar de hemel vindt. Als het water breekt en ze opstijgt, wordt ze beschermd door een maliënkolder van glans dankzij forellen die om haar heen zwemmen en haar beschermen. Ze zijn haar flonkerende vissenschild. Als je de bundel dichtslaat en de cocon verlaat, is het alsof er nog iets van de flonkering vastgeklonken blijft aan de taal die je daarna zal spreken. Wat wil een dichter nog meer? Dat de taal die gedicht is tot een schild wordt.