Biografie van anke labrie

Traag kruipen ze die middag omhoog
over hun tengere rug, twee schaduwen
Nog is het zand warm en breed het strand

Hun kinderen spelen zoals kinderen spelen
ze bouwen natuurlijk een zandkasteel
en graven een diepe gracht daaromheen

Hij is de prins en zij de prinses. Het paard
slaat op hol, het slot gaat kapot. Ze geven
het echter niet op en bouwen een nieuw     

Nu nog veel mooier, met schelpen versierd
Maar de vloed komt eraan. Het strand
wordt te smal en het zand wordt te zwaar    

Ze redden het niet alleen. Het wordt koud
Geen hulp van het koninklijk paar, stram
en verstijfd. Het heeft zich te lang ingegraven