Biografie van Laura van der Haar

met een fletse bek van de kou zink je je huis uit
de stoep veert niet mee en de rest 
ook al niet  

er is een plek die je kent
waar iemand missen de vale gloed wordt
die soms boven steden hangt  

steden, waar 's nachts een trein voorbijrijdt
waar gespeeld wordt, muziek
die harkend op een hoop veegt
wat uit jouw hoofd verdween  

die hoop wordt een berg om in te schoppen
sneeuw, herfstblaadjes of
de plastic bekers na koninginnedag, desnoods
je schopt  

maar zij verdwijnt niet
jouw Albuquerquee baby
en met boliderode lippen
drukt ze vlinders in je kraag

in het weiland steek je zwammen in de fik want zwart zouden ze toch al worden
dat is de schimmel aan het werk, die langzaam vloekend op bezoek komt en de luiken sluit
de lakens nog eens opschudt, met een vlakke hand de kruimels veegt en dan toch
de luiken sluit

het getik van berken hoog in de wind en later de koplampen van een wagen in de bocht
de stift die het niet deed op beton en de emmer sop uit de kroeg over de stoep
naar het onbekende oor kijken waarin je iets schreeuwt over popmuziek en
je afvragen of de ander dat hoort

                    iemand die je overeind zette tegen de kast en ‘kijk maar’ zei
                    dat je keek naar de plek waar je later de geur nog van zou weten

luisteren naar het opwrijven van glas
je adem van de ruit terug horen trekken
de verschillende voorhoofden voorstellen, leunend, en
niet weten of je het morgen ook nog bent
zittend in de vensterbank