Biografie van Lieke Gorter

Een voor een kwamen we uit de grond gekropen, stapelden
gedachten tot een huis en namen plaats
 
aan de gedekte tafel die zo lang, zo breed en nog verder
kon worden uitgeschoven. De muren hingen vol mensen
 
met zonnekleppen en smeltend ijs rond hun gedrapeerde
monden, lachten, glommen onszelf toe
 
als gekuiste badkamertegels. Iedereen was welkom
dacht ik toen. Ik telde de gezichten, bestudeerde de gebaren
 
vier gelijkende en een schim. Zag toen pas het gemis
onder onze nagels en de dreiging van een te grote tafel
 
of iemand stiekem zijn vingers had gekruist toen we
beloofden hier te blijven. De waarde van het huis sijpelde

weg in hiaten, verliet de kamers die ooit roken naar vanille
en pijptabak. En wij zoekend met onze vingers in de kieren
 
of daar nog wat groeide voor herinnering, ook een stofnest
is een nest, ook achter losse plinten kan je schuilen

Telkens als ik mijn mond op een kiertje zet en wacht
hoop ik dat jij eruit komt kruipen, dat ik woorden vind

voor de vrouw die jij was en voor het gat dat mijn lichaam
schreeuwt sinds ik geen schroevendraaiers meer wil gebruiken

een kist dichten is niet hetzelfde als een wond hechten
is niet hetzelfde als het naar rechts draaien van een stromende kraan 

wat is nog de tegendruk van een huls die in het gras belandt, de tegendruk
van een baarmoeder voor het allang geboren kind, als ik zaagsel ruik

draag ik de werkmanstrui van mijn vader, als ik zaagsel ruik
hoor ik zijn rolmaat het meten van je naam, hij bouwde je een huis om

dicht te schroeven en ons een wensput om niet te hoeven huilen, maar hij vergat
ons te vertellen hoe je een band plakt, hoe je buiten alles in de beits

en hoe het is om alleen, zoals hij