Biografie van Iris Riemens

We veranderen nooit, zegt ze
We blijven altijd het zelfde, maar ons softijs wordt zachter
We rijden eindeloos rondjes door de drive-through, betalen in engelennummers
Het grootste deel wachten we
 
Mama, kristalkind, sinds Het Begin al wakker
Ze was altijd al wakker, nam de nachtdienst op zich
en staarde naar de sterren
de gouden M deed haar denken aan Michaël
 
Bij zonsopgang at ze een McMuffin
Vanuit de breakroom beloofde ze haar volgers
dat ze bij ze zou zijn tot het einde
Dat ze in elke vorm, hoe dan ook,
de weg zou weten
 
Jezus, Marilyn, Jeanne
We hebben haar gekruisigd, zoals altijd
Haar gebalsemd en berouwd in een slaapzak
in kerstlichtjes, in glitter
Nu is het weer aan ons om te wachten

en dan, op de Laatste Dag,
wanneer de bliksem flitst als de foto
aan het einde van een attractie,
of eigenlijk, een paar dagen later
als de laatste noodstroomgenerator het leven laat
ligt begraven onder het as
van Yellowstone of De Bom
de Droomvlucht
waarin een fee voor de laatste keer
haar animatronische wimpers knippert
 
dan klinken de laatste tonen van het lied
van de lantaarnpalen langs de Pardoes Promenade
ze zingen over sluitingstijd en de parkeerplaats
en hoe je het makkelijkst uit kan rijden
tot ze in één keer piepend sterven
 
en langs de snelweg naar huis
roepen de neonborden nog één keer naar ons
dat we moeten kijken
dat we Coca Cola moeten drinken
dat we hier moeten afslaan

toen ik zestien was zei Pieter dat hij God in alles ziet
als de scheur in een stoeptegel een cijfer vormt
is dat een teken
een stoplicht dat precies op rood springt
is onderdeel van Het Plan
zo hebben de God in mij en ik
samen vaak genoeg de bus gemist
 
om de bus te halen moet je langs de kliko’s
met vlinders en huisnummers
vergeeld in de zon
als de foto van de vermiste parkiet
die in het bushokje hangt
 
Pieter vertelde me dat zijn eerste natte droom een visioen was
van een vrouw die precies op mij leek
hij droomde al van voorbestemming
van ons, van zijn handen en mijn lijf
toen ik nog in de brugklas zat
 
loop verder langs de mannen
die elke dag voor de Albert Heijn staan
te leunen tegen de fietsenstalling naast de winkelwagens
zien ze de planten die aan de balustrades
van hun balkons hangen te sterven
ze blijven je aankijken tot je antwoord geeft
 
op de dag dat hij bij me wegging zei Pieter
dat God zich waarschijnlijk had bedacht
en toen ik stopte met zoeken vond ik zijn voorletters
niet meer in de platgetrapte kauwgom op de stoep
 
dus ik kniel bij de kliko’s, voor de mannen
bij de fietsen draag ik psalmen
in het bushokje bid ik de parkiet
Gods zegen voor zijn bedevaart
 
en als ik de bus mis kan ik alleen maar zingen
terwijl ik mijn ogen op de hemel boven
het wazige glas van het bushokje richt

Ik vuur het hagelkanon
mijn pruimen, mijn peren
kersen, mijn huid.
Het land van de buren
de fles wijn die ik ervoor
terugkrijg
en de zomeravond
die we ermee
in de schuur spenderen.
Jouw huid.
 
Ik donder terug, vermink wolken
met schokgolven
saboteer hagelvorming
elke zeven seconden
berekenen ze mijn afstand tot hen.
 
Je mompelt de woorden hectopascal
en werking niet bewezen.
Elke dag kom je trager uit bed
voor het fruit dat nog groen is
de auto’s van onze vrienden
voor de zwerfkat die we nog willen redden
de kievitseieren
de wijn
voor de vrouwen op het nieuws
met hun handen vol ijsknikkers
voor het opblaasbadje, dat we in de tuin laten staan
en ons, pootjebadend, tevergeefs, morgen.

ik word ongemakkelijk van zeesterren
het is niet geruststellend dat ik aan een meer zit
 
een kind heeft een kuil gegraven
via een geul verbonden met het meer
het meer is minder vol nu, opgelucht
 
'toen ik zo oud was als jij droeg ik
zwembandjes in het opblaasbad'
als ik probeer te pootjebaden in de kuil,
word ik geslagen met een plastic schepje
‘ik weet dat je ze nu nog steeds draagt,
en waar je ze verstopt’
 
het kind beschermt de kuil met een zandmuur
ik wijs naar een man die de reling beklimt, roept
dat hij naar zee wil zwemmen, zonder mij
‘jij zal dat nooit durven, ze laten
hun geslachtscellen vrij in zee en
aan de kant wachten ze je op in
de getijdenpoeltjes’
hij vormt zich tot kanonskogel en springt
van de brug
zijn inslag duwt het meer naar ons toe
 
ik graaf mijn zwembandjes op
‘je angst voor zeesterren is geen reden om op te geven’
het kind heeft de man niet gezien,
wordt gegrepen door het water en dobbert weg
 
ik roep na; ‘versier de brug voor me
het beton waarop de pilaren steunen
de verborgen spaken tussen het wier’
 
niemand kan het kind nog voor me vinden
maar ik heb het tot de avond gered
de kuil golft vol, de geul slibt dicht