Biografie van Ludwig Van de Voorde

iedereen mag voor een poos een deeltje  
van deze aarde gebruiken, zei grootvader,
en hij liet de speculoos loodrecht
als een heipaal in zijn koffie zakken,

doopte drie keer ondeugend 
vader, zoon, en karamel,
en legde ze waterpas te rusten
op zijn boterham.   

kijk, er is nog plaats, zei hij, er kan gerust
nog een vriendje bij.   want alleen is maar
alleen, in de ark van Noah
bestond alles toch ook uit twee?

toen zei hij niets meer, deed nog een kopje
onder, trok in gedachten met oma de oude
zeilen nog eens aan, was ongeveer klaar om 
het bruikleen netjes weer terug te geven.

op een stoel aan de wastafel kijk je
recht de spiegel in, hoort me rommelen
in de kast. 

je morgengewaad over blote
schouders, een handdoek in de holtes 
van je sleutelbeenderen gepropt.

nat maken met warm.
regen, zeg ik.   het regent, pa. 
ik spat, en je lacht in het huis van
vergeten.

met je hoofd achterover volgen 
ogen het naderend wolkendek.
weer volgezopen witte dikkerds, pa,
we gaan ons goed moeten aankleden.

je murmelt eigengereide voorspellingen
voor komende dagen en tijden.

een zuidwester scheert
rechte, witte randen, spoelt de hemel
met ozon aftershave, je
luistert of je iets in de verte hoort.

oude natuur zalft je huid, 
trekt de voering van je geheugen
verder uit.

verder blijft alles droog vandaag,
zeg je. en lacht.

wat valt daar eigenlijk te ontdekken behalve
   onvruchtbare grond en doelloosheid ? waar
de leegte gespleten hoeven beslaat, het

ouderlijk huis nauwelijks iets aan zichzelf
   kan beloven, het weke vlies van onmacht
wazig door het familiealbum staart?

deze slavernij - vergeef mij het woord-
   lijkt nog zo jong, zo onbezonnen te sporen,
en ik vraag me af hoeveel meer vroeger nog zou 

binden, als jij niet bang zou zijn door negentien  
   paar ogen te worden bekeken. en ik weet wat

jij zou zeggen: alleen een filantroop slaat
   een praatje met de wapens die hij ontmantelt.

deze zomer kroop je uit kinderverhalen, uit mijn oude fotoboek
     op school, waar je naast een zeldzame uil stond, een wisent

en een everzwijn met jongen die op grote coloradokevers leken.
     allemaal dieren wisten we, die ergens bestonden, maar niet hier.
 
verlaat je nog altijd je ranzig hol na het tijdperk van een kinderslaap?
     strijk je nog neer in het veld, langs de beek, mijn volwassen hoofd?

is er nu meer dan dat mij ontgroeid vraag ik me af, meer dan de lepe
     glimlach om je mond, het geniepig achterom kijken na een aanslag?
 
in de schemering stof je met pluim het graan en maïsblaren af
     loop je door de rijen gehuchten in en uit, en onderwijl hou je alle

woonkamers onder gericht, kent mensengewoonten uit het hoofd.
     ik weet hoe geduldig je jezelf in mijn tuin bekoort.
 
jij kent straks weer het gunstig ogenblik om angstkoppen af te scheuren
     de grond met bloed bezegelt die de foto van het kind hier nog groter maakt.