Biografie van Ludwig Van de Voorde

de handdoek glijdt op de grond.
   oprapen alleen al 
verbruikt de helft van wat ik
   deze morgen onder nul staan heb.
 
ook de gladde tegels zoeken me te vloeren,
   lekdruipend ontbreekt elke kracht.
zelfs het dopje van de tandpasta zoekt de
   dichtsbijzijnde schuilplaats op.

bij zulke veralgemeende aanvallen
  is verzet nutteloos, treedt door
stil alarm de noodprocedure in werking

wordt het hoog tijd om het huis
   af te sluiten, de sleutel dubbel in dat
geliefde slot gedraaid en de 
   louvres in neerslachtige modus gelaten.

van het rantsoen vierseizoenenpizza's
   eet ik voorlopig alleen de winter op.

veiligheidshalve rook ik een gloeiende
  sigaret niet voor het raam,
worden als camouflage ondermeer oude
  sloffen en kamerjas maximaal ontplooid. 

daarnet heeft het hoofdkwartier geëncrypteerd
   laten weten dat mijn diensttijd lang niet
afgelopen is_ ter plaatse moet blijven 

zou de belegering volgens hooggeplaatste bronnen
   deze keer nog een hele tijd kunnen duren.

Die medaille komt wees maar zeker er vandaag weer aan,
    gewoon beneden gaan halen olympiër, straks zoals altijd met dat
hel blinkend schijfje bovenaan dat drietrapje staan, kussend en zwaaiend
    en lachend de armen omhoog in zo’n overval van zuivere vreugde.
 
Duw je skistokken af onder strijkend sissende latten,
    laat vlagjes doorbuigen, met eerbied de grond aanslaan als je
hi five met ze doet en knieënverend de bocht ingaat, 
    als je heel erg focus houdt daar in Garmish Partenkirchen kampioen!
 
Sneeuwrazend de heuvel af, je voorhoofd zweet inspannend
    onder een schoolse wollen kindermuts, met dan plotsklaps
een afzwaaiend been waarmee je stijf als een clown onhandig hallo
    lijkt te zeggen, een flauwe tv-grap als alles opwaait in wit eerbetoon.
 
Stomgeslagen gaat je lichaam nog de goede richting uit, een lappenpop
    die murw de gouden eindstreep tegemoet glijdt, maar starend zonder tonus
in koudtollende cirkels. En dan schreeuw ik luid: ben je er nog? Maar
    alles jammerde in witte klaagzang kampioen, werd plakkerig als pap_ dood.

deze zomer kroop je uit kinderverhalen, uit mijn oude fotoboek
     op school, waar je naast een zeldzame uil stond, een wisent

en een everzwijn met jongen die op grote coloradokevers leken.
     allemaal dieren wisten we, die ergens bestonden, maar niet hier.
 
verlaat je nog altijd je ranzig hol na het tijdperk van een kinderslaap?
     strijk je nog neer in het veld, langs de beek, mijn volwassen hoofd?

is er nu meer dan dat mij ontgroeid vraag ik me af, meer dan de lepe
     glimlach om je mond, het geniepig achterom kijken na een aanslag?
 
in de schemering stof je met pluim het graan en maïsblaren af
     loop je door de rijen gehuchten in en uit, en onderwijl hou je alle

woonkamers onder gericht, kent mensengewoonten uit het hoofd.
     ik weet hoe geduldig je jezelf in mijn tuin bekoort.
 
jij kent straks weer het gunstig ogenblik om angstkoppen af te scheuren
     de grond met bloed bezegelt die de foto van het kind hier nog groter maakt.

Niemand verwacht van dagen
dat het goden zijn, 's morgens
welwillend mee een outfit helpen

uitzoeken,voor open kastdeuren
staan, hemd en broek kiezen en
kieskeurig over schouders

meekijken voor nog andere
communicerende vaten. Niemand
verdenkt de dagen ervan goden te

zijn, op elke kruin indrukken van
licht achterlatend, vierentwintig uur
open trachten houden voor wat 

op handen is en voortdurend
aan analfabete lippen willen hangen.
Want als ik dat gelijke paar kousen

hier bekijk, mijn schoenen er feilloos
op afgestemd, hemd en vestje geheel 
vriendschappelijk met elkaar,

dan geraakt binnen alles vreemd
opgeklaard, gaat de angst dat
elke hoofdpijn een hersentumor is

uit me wijken, neem ik s' morgens
alles in vertrouwen weer van de haak.

afgelopen zomer heb ik een bij gered.
   een cheerleader.

ze vloog met stuifmeelpompons  
   de woonkamer door,
botste tegen onbekende dingen, 
   ging stotterend de fruitschaal aan.
   
de oude man in de fotolijst 
   bleek ook niet de juiste weg naar
buiten te zijn. op het keukenraam

plaatste ik een glas over haar hijgend
   lichaam, schoof een postkaart vanop
de koelkast ertussen. ze zag azuurblauwe

huisjes, een baai, een idyllische havenstad 
   met promenade, toegestuurd uit
Griekenland door twee reizende zussen.

buiten aan de achterdeur wou ze de
   quarantaine niet meer verlaten, draaide
trillende achtfiguurtjes met pompons

de hoogte in. het wicht was gewoon niet
   meer van de bruisende terrasjes weg te slaan.

wat valt daar eigenlijk te ontdekken behalve
   onvruchtbare grond en doelloosheid ? waar
de leegte gespleten hoeven beslaat, het

ouderlijk huis nauwelijks iets aan zichzelf
   kan beloven, het weke vlies van onmacht
wazig door het familiealbum staart?

deze slavernij - vergeef mij het woord-
   lijkt nog zo jong, zo onbezonnen te sporen,
en ik vraag me af hoeveel meer vroeger nog zou 

binden, als jij niet bang zou zijn door negentien  
   paar ogen te worden bekeken. en ik weet wat

jij zou zeggen: alleen een filantroop slaat
   een praatje met de wapens die hij ontmantelt.

je was de eerste die overtuigend zei dat
ezels heel verstandige dieren waren

veel slimmer dan paarden.
het verschil kende tussen hooi en stro

enzo_

veel beter goed droog want beschimmeld
wil je zelf toch niet eten?

je regenvest al aantrok
nog voor we samengepakte wolken zagen_
of zelfs geen.

veel beter dan ons een nest buizerds
lokaliseerde_ puur op gehoor.

je zou jezelf nooit een natuurmens hebben
genoemd, gewoon goed uit doppen kijken 
en oren spitsen

zei je steeds

_in alles nu

veel beter dan verblinde zinnen stom gebruiken.