Biografie van Neel Mosman

Ik had mee kunnen werken, daadkracht volgens protocol kunnen instuderen.
Mezelf zou ik aan intelligente analyse onderwerpen, even vivisectie plegen
pootjes vastgebonden op een plank, met pincet de losse onderdelen duiden
identiteitsproblemen, matige emotie regulatie, theatrale trekken. Een casus
ontsproten aan beslisbomen en het wonder der classificatie stapt geruisloos
door licht dat op wasgoed valt, voelt geen verlangen op de tast naar sporen
te zoeken, het droomt niet over hoe moedige vissen je uit het wrak bevrijdden
en soms laten leegte en wanhoop zich effectief verjagen met nieuwe schoenen.



Ik dacht aan ruisend riet, hoorde de waterkant zag iemand
aan mijn tafel zitten, minzaam de brief lezen die ik je schreef
de verveling onder de vraag, wanneer het nou eens over was
drijvend als drab op water ijzige sliblaag onderin, er klonken
verschillende diagnoses, genoeg om een lijk mee in te vriezen. 



Dood neemt gezichten af, behoedzaam tussen twee handen
op een ochtend keek ik recht in mijn dromerige poppenkop
ze liet mijn huid los in de nacht dat je verdween, plastic
holte vol behendig behaagziek zaagsel haar serene glimlach
rood in wit bestoven oppervlak, waar je alles in kunt lezen.



Niet langer. De zee ruimde je lichaam en jij bent hier
deze plek vol geluiden van toen we nog zwommen
zo het water in sprongen, als dat geesten zijn
mij dat een zottin maakt luisterend naar een oud hart
ontwakende stemmen, dan is dat zo.
 

Angst bezwoer je door met naald en draad
je kieuwen dicht te stikken. Nu sta je hier,
er zijn grenzen aan vervreemding.

Blote handen kunnen vissen vangen,
ik weet nog hoe het moet
ogen open houden in het donker
incisie maken, klein en donkerrood
orgaan in je handen niet schrikken
 
het kloppen dat je ziet is geen teken van hartfalen
voorbode van krankzinnigheid of algehele verstoting
je was alleen te lang boven water, overwinterde
in droog gevallen modder, je wachtte.
 
Diepte knaagt aan tenen, wier zwachtelt zich
als verband mijn benen worden smerig
week, het geeft niet.
 
Ik kan staan.

Blijven
 
Er groeien schubben op dit been,
schuldig geheugen van wat onder water moest blijven
een glibberig dier dat ’s nachts van het bed glijdt
om nog één keer naar jou te kijken.
 
Vergeten. Kon het maar chirurgisch
met een scalpel weefsel laten wijken
handen die zakelijk spartelend vlees verwijderen
in naam van stabiliteit, wildgroei die wraak neemt
met één achterblijvende cel de kans op overleven
is gunstig als ik zwijg en mijn best doe
daar is over nagedacht
 
De liefde kijkt toe terwijl ik met een schort voor
mijn onderarmen schrob dus
dit is het, zeg ik.
 
Desinfecteren bij de wastafel, hopen
dat het wegblijft in een hemd verweven
met de man die je hier naar toe bracht
de stof ruikend naar kind, zijn armen om je middel
als hij weg is, hij houdt van je
om je vissenhuid.
 
Dit is mijn huis.

Kaal
 
Verderop verzuipen we onze zintuigen
bewegen onze lichamen soepel radiografisch
bestuurbaar tussen de zware jongens, dansen
in een tollende ruimte waar sneeuw onder zwart
licht op je schouders gloeit, ik de angst in je veren voel
hoop als dauwdruppels op de wanden ligt het ritme
bokt achter onze slapen. Braken doe ik in een hoek
de plee zoiets van onbegaanbaar, mijn jas raakte zoek
je gezicht vloog tegen het raam te pletter iemand zag
een vlerk uit je t shirt steken.
.
Hier komen we tevoorschijn, twee schuwe dieren
in een slapende straat. Rousseau die schreef over vrijheid
hangt in de etalage maar wij weten het niet,
onderkoelde anesthesisten die zich overal uit lullen
onze geheimen ontkoppeld in de hyperstilte, niets
en dit, nu. Ik denk aan de open plek in je haar
een oog van huid waarop niets wilde groeien
de pet die je droeg als de zon fel was.
 
Wil je mijn jas vraag jij, voor de weg naar huis
het is niet ver zeg ik en hoor de stadsvogels al
vervloekte wezens ze overleefden alles, vliegen
met gerafelde vleugels puisten of één poot
wat als we blijven zwijgen
op een dag onvindbaar zijn.
 
Kou masseert mijn armen, mijn fiets wankelt
aan de hand die in gedachten je wang,
het spoor van bloed op je lippen streelt.
 
Later, zeg ik.