Biografie van Rebecca Zeinstra

we hangen slingers aan de gaten in het behang
en ik verzin een gezin
wat er precies tussenin woonde

ze slapen onder mijn nagelbedden
en soms hoor ik ze krijsen,
over iets neurologisch
of over de zeespiegelstijging:
dat ik eigenlijk zou moeten verdrinken
dat ik drijf op een bruistablet

zoon fluistert dat ik het niet hoef te begrijpen
en dat het asfalt tijdens de dageraad
het zachtst is

ik klim boven NAP
in de hoop niet meer te hoeven zwemmen
met mijn hoofd verpakt in bubbeltjesplastic;
als ik dit keer val
dan breekt er niets

we gooien druiven en raken alles
behalve elkaar
en proberen een woord te bedenken
voor de afstand tussen ons

het gordijn bedekt de scheuren in de wand
al lang niet meer
en de ruimte loopt langzaam leeg;
de wind slikt onze spiegelbeelden door

je zegt dat het niet uitmaakt:
dat als je met geknipte nagels geen grip meer hebt
je vanzelf een bestemming krijgt

dat de jongen uit de flat
louter op het nachtkastje van zijn moeder bestaat

ik ga liggen op het midden van een witte streep
en trek het asfalt over me heen,
denkend: nu ben ik niet meer te missen