Biografie van Hester van Beers

deze vrijdag smaakt naar appelmoes, het bevroren regenwoud
trekt door de ramen heen naar binnen. de treinen in de verte
toeteren naar spoorlopers. mijn kleine handen liggen
op de poes, ze zoemt als de elektrische fiets

van mijn moeder. vannacht droomde ik
dat ze dood was, ik werd huilend wakker
en zocht haar in het donker. 

op de foto in de woonkamer schuw ik
het zand en het water, ik zit op een geruit kleedje
en tuit mijn lippen. ik weet nog niets

van antiaanbaklagen en vaatwassertabletten.
ik ken het lied dat mijn vader op de piano
kan spelen, het lauwe softijs bij het zwembad,
de witte dagen van de winters

in de caravan. ik gooi nooit mijn lampionnen
in het vuur, bang voor spijt. mijn opa speelt de zwerver
in een jutezak en krijgt een halve mantel.
we eten speculaaspoppen en drinken
chocolademelk. mijn ogen tranen van het licht. 

je bespeelt me als een piano
met je zachte, witte handen
en je weet het niet.
je bekijkt me met de kleur
van hout en chocolade
en ik sterf, steeds een beetje
meer. vandaag droeg je een jurk
die tot je kuiten kwam. het licht
viel door je heen als glas in lood
en wierp een regenboog op alles
dat je zag.

wetenschappers zeggen dat in de diepste zeeën geen geluid doordringt
en dat het in de toendra te koud is voor de meeste bomen.
ik vraag ze waar een meisje in dit vrouwenlichaam wonen kan,

waar de watersnood het hoogst is en de vissen
door de straten zwemmen. vanbinnen galmt het
als een lege kathedraal. de ogen van mijn moeder

zijn als Kerstmis in de caravan, mijn vaders handen
ruw als een kattentong, roze als de map waarin ik brieven bewaar
van iedereen die me geprobeerd heeft te repareren.

op televisie was een jongen die de dagen zag
in kleur, zondag was paars, maandag was oker,
zei hij. hij had er vrede mee, dat zag je meteen.
wat ik niet zou geven voor vrede.

we leven in een tussentijd, de grijze stof
loopt uit mijn ruggenmerg en spoelt door het doucheputje.
de grijze stof is verantwoordelijk voor het verwerken van informatie.

het leven is maar klein, we komen steeds
hetzelfde tegen. bij het dauwpunt
condenseren de tranen van God
op de bladeren, iedere ochtend
leegt mijn vader de asbak
en rookt hem weer vol.

ik schreeuw mezelf wakker
en slaap weer in. ik geef bloed
dat in een plastic zak verdwijnt
en ik raak nooit leeg. we zingen psalmen
en ze raken niet op.

er komen steeds weer nieuwe potten
appelstroop uit de fabriek.
de appels worden gekookt en geperst
en hangen volgend jaar toch weer aan de bomen.

ik verwacht dat ook jij in januari
weer voor de deur staat in je bruine jas.
dat je je sleutels weer vergeten bent
en ook de hond waarmee je ging wandelen.
dat je je vingers op de pianotoetsen legt
en opnieuw begint.

ik ben de afdruk van het kleine
in jou, de arbeid van je lijf, je leden
uitgescheurd en opgebroken,
de bewoner van het graf
dat in je buik is uitgehold.

onze vaten zijn verstrengeld,
ik zuig het leven eruit op
als ranja uit de plastic beker
met prinsessen die ik later
mee zou nemen naar school.

ik klauw me naar het licht,
zo groot als bomen nu
ik ze kan zien, zo hoog als vogels
die naar Spanje gaan. een navelstreng
die uit de hemel hangt, langzaam word ik
opgetrokken.

ik zuig op de kralen van een snoepketting, slik de felle kleuren door.
in mijn mond is het zesendertig graden, heb ik geleerd:
mijn eigen tropisch regenwoud. ik waad op mijn kapotte ballerina’s
door een poel met roze kikkers. aan de hemel staan planeten

zonder water. ik kijk vanuit de auto naar de neonlichten
van fastfoodrestaurants. naast me slaapt mijn zusje
diep, ze gloeit van de warmte in het donker. ik ken de weg

naar huis nog niet, papa’s grote handen
liggen op het stuur. de gordel snijdt in mijn hals,
ik duw hem zachtjes weg. de wereld wordt vager
en vager en ik val steeds verder
naar beneden.

er zit een glitch in het systeem, we flikkeren
als figuurtjes op een beeldscherm, verstrikt
in stroomdraden en radiogolven.

je aura heeft de kleur van kauwgum
met aardbeiensmaak, dat betekent dat je zoekt
naar vrede, heb ik gelezen

in de verkreukte krant die mijn frietjes droeg.
aan het eind zaten mijn mouwen vol
met mayonaise. we zweven altijd net

tussen twee frequenties in, hersendode dingen
regeren ons bestaan. het sneeuwt
op televisie, ik druk mijn handen tegen het scherm.

daarbinnen is het zwart-wit, nul of één, nee of ja
waar bij ons de grenzen wazig zijn, het water troebel,
de vissen verbrijzeld.

ik word al tijden niet meer wakker
naast mijn bed of in de kast.
mijn lichaam heeft geleerd te blijven.
 
het bankje is kouder dan onze billen.
we delen een kroket uit de kantine.
ik blaas over de bruine pulp en praat over de dood.

het raam weerspiegelt ons als schimmen
naast elkaar. onze omtrekken zijn groter dan wij.
verstijfd houd ik mezelf binnen de lijntjes.

de kroket koelt af tussen mijn verkrampte vingers.
als je weg bent, staar ik naar de schim
die naast me zit. ze lijkt niet echt op jou.

mijn ademwolkjes worden een dichte mist die me verstikt.

ik voelde me een hoer,
vertelt haar flonkerende stem.  
ik knik.
zij is verder dan ik,
past beter in haar nieuwe vormen.

op het schoolfeest heeft ze gedanst
zoals grote meisjes dansen.
ik stond met een glas cola aan de kant
en keek.

in onze monden hangt de smaak
van onze melkgebitten.
in een kistje verzamel ik mijn oude tanden.
ze zijn verbrokkeld
als stille bruistabletten.

sla je jas om me heen en rits hem dicht. 
sluit me op in de herfst onder je huid,
in de zeeën waar je zilveren vissen slapen. 
 
begraaf ons in de rode bladeren. 
slaap met me en wek me op,
schep een lente die in mijn lichaam past. 
 
verspreid me over de vlakten, maak me
zaad voor nieuwe bossen die de onze zijn.
groei me op en kus me op mijn voorhoofd.
 
ik heb niet veel, maar ik ben oud genoeg
om mooi te zijn en licht genoeg
om lief te hebben. 

Onze straat krimpt als een vaatvernauwing, iedere ochtend
wonen we dichter bij elkaar. Vonkjes vallen
op het asfalt, je hand een sigaret uit het raam. In iedere hoek

een vreemdeling; als je te veel spijkers in de muur slaat,
passen de foto’s niet meer. Mijn moeder durft
de telefoon niet op te hangen, bang

dat de stilte wortel schiet. De maan tekent gebouwen
op het fietspad. Het bed verstopt verbrande dromen
over glimmende glijbanen in nieuwbouwwijken.