Biografie van Hester van Beers

ik word al tijden niet meer wakker
naast mijn bed of in de kast.
mijn lichaam heeft geleerd te blijven.
 
het bankje is kouder dan onze billen.
we delen een kroket uit de kantine.
ik blaas over de bruine pulp en praat over de dood.

het raam weerspiegelt ons als schimmen
naast elkaar. onze omtrekken zijn groter dan wij.
verstijfd houd ik mezelf binnen de lijntjes.

de kroket koelt af tussen mijn verkrampte vingers.
als je weg bent, staar ik naar de schim
die naast me zit. ze lijkt niet echt op jou.

mijn ademwolkjes worden een dichte mist die me verstikt.

we beitelen onszelf in stenen tafelen
alsof wat hier gebeurt belangrijk is.

we heffen ze omhoog
met geestloze bergen als getuigen.

huilen is ook een soort bidden, zeg ik
ik huil altijd naar het oosten.

jij geeft antwoord in de taal
die je heeft grootgebracht.
ik heb nog geen taal
gevonden.

het douchegordijn dat ons scheidt
beslaat. ik wacht tot je mij verstaat.

we kunnen het niet mooier maken 
dan het is.

ik raak je elke ochtend kwijt
tussen de veren in mijn kussen
leg er soms mijn tanden onder
maar niemand koopt ze.

ik zoek de exoplaneten die we nieuwe namen gaven
maar ze zijn te donker
en mijn armen zijn te kort.

de afdruk van je gezicht lekt uit mijn netvlies
gouden druppels op de trap
en naast de telescoop.

toen de loopgraven nog sloten waren
met onze benen over de rand, toen dit land
nog grenzen had en spiegelvlakke zeeën
 
woonden we in houten huizen
het kleine wij in het grote woud.
 
we beschilderden kerstballen en het was alsof
alle dingen geduldig glimmend knikten.

we wisten niets van kogelgaten
of bebloede ledematen.

ik zie je gebedjes als dauw
op de bosgrond uitgezaaid.
ik zie ze oplossen in de warme ochtend.

lieveling, heb geen verdriet
het heeft geen pijn gedaan.
zing nog eens voor mij
over de witte akkers zonder einde.

ik voelde me een hoer,
vertelt haar flonkerende stem.  
ik knik.
zij is verder dan ik,
past beter in haar nieuwe vormen.

op het schoolfeest heeft ze gedanst
zoals grote meisjes dansen.
ik stond met een glas cola aan de kant
en keek.

in onze monden hangt de smaak
van onze melkgebitten.
in een kistje verzamel ik mijn oude tanden.
ze zijn verbrokkeld
als stille bruistabletten.

er ligt een dode kat in bad.
het water is gekomen.

in het klotsen gonst een woord
dat niet gesproken wordt.
het tikt me op de schouder
en verdwijnt.

ik trek de stop eruit en staar.
het opgeloste leven loopt door de afvoer weg.
geen middelpunt was zwaar genoeg
om het te dragen.

het gras is stugger dan het haar
op de armen van mijn vader.
waar het plat is, heb ik gelegen.

de zon valt als een druppel vanillevla
uit de hemel. ik vang haar op mijn tong.
nu is het donker.

hier groeit alles vandaan. ook een boomstam
moet zich eindeloos in tweeën splitsen
voor hij blad kan dragen.

mijn houten bronchiën kraken onder de zwaarte
van de aarde. in de lente kom ik boven.

sla je jas om me heen en rits hem dicht. 
sluit me op in de herfst onder je huid,
in de zeeën waar je zilveren vissen slapen. 
 
begraaf ons in de rode bladeren. 
slaap met me en wek me op,
schep een lente die in mijn lichaam past. 
 
verspreid me over de vlakten, maak me
zaad voor nieuwe bossen die de onze zijn.
groei me op en kus me op mijn voorhoofd.
 
ik heb niet veel, maar ik ben oud genoeg
om mooi te zijn en licht genoeg
om lief te hebben. 

Een halfleeg blikje frisdrank rust op het autodak.
We staan tegenover elkaar, jij bent bij mij;
ik ben verder weg dan waar ik vandaan kom.

De lucht is een mengsel van benzine en iets dat tussen ons in is
doodgegaan. Je mond vormt woorden die door het duister worden opgeslokt
voor ik ze kan vastgrijpen.

Je ogen staan eenzaam.
Mijn schaduw is groter dan ik
en maakt ze donker, ze weerkaatsen zwak
de lichten van het tankstation.

Ik knijp in het blikje, onherstelbaar vervormd.
Ik open het portier en trek mijn schaduw mee de auto in. Ik besef
dat ik je verlaat.

Onze straat krimpt als een vaatvernauwing, iedere ochtend
wonen we dichter bij elkaar. Vonkjes vallen
op het asfalt, je hand een sigaret uit het raam. In iedere hoek

een vreemdeling; als je te veel spijkers in de muur slaat,
passen de foto’s niet meer. Mijn moeder durft
de telefoon niet op te hangen, bang

dat de stilte wortel schiet. De maan tekent gebouwen
op het fietspad. Het bed verstopt verbrande dromen
over glimmende glijbanen in nieuwbouwwijken.