Biografie van Erwin Evens

Ik hoef de eerste adem niet te weten
of de volgende planeet waar Adam
wordt geschapen. Ik ken de Eva niet
die ik moet zien in elke vrouw.

Geen dieper graven brengt mij dichter bij
de kern dan het oppervlakkige van korst.
Van de boom die ik omarm schuur ik mij
enkel maar aan schors. De dieren die mij

vergezellen, zijn al eeuwen gedomesticeerd.
Ik beweer dat ik niet meer wakker lig
van de dingen die ik droom, heb geen idee
van wat het echte leven voorstelt.

Ik hoef niet precies te horen hoe helder
helder water klinkt, te zien hoe loepzuiver
de kristallen blinken, hoe scherp en afgebakend
eenieders einde. Een schaduw, een glimp,

een klein vermoeden kan al volstaan.

vanmorgen vloog een vogeltje pardoes te pletter
op zijn spiegelbeeld, kon geen doorsteek maken
naar zichzelf, de wereld verderop een illusie

verdoofd en vleugellam bleef ik staren, hoorde
steeds weer de doffe plof die zijn plaats niet vond 
in deze ochtend, in dit bruusk verstoorde schrijven

waarmee ik keer op keer de werkelijkheid spalk
ik wilde wel helpen, maar iets greep in, onzichtbare 
zwaarte die mij in de schoenen viel als lood

zoals ik laatst niet kon verhinderen dat een tak
plots knakte onder het gewicht van rijpend fruit,
appels kneusde, dit gedicht vol schaafwonden

Hier zijn we dan, de zelfverklaarde redevaarders
met een missie, aangeland op de nachtelijke
schijnwerper met het asgrijze stof
dat ruikt naar buskruit. Gebrand op buit

van een onbekend en afgelegen eiland,
zijn wij de vurige verzamelaars
van de verweerde moedersteen en het
gedoofd basalt van de Mare Tranquillitatis

die wij zoeken in onszelf, notoire landingsplaats
die voortdurend op het verkeerde been zet.
Want wij weten de afstand speelbaar,
maar de nadering is vals:

één kleine stap is zo groot als een mens
kan dromen, geen poging is heroïscher
dan al kruipend door het stof
waarmee de missie staat of valt.

Hier zijn we dus, bewijsvoerders
van niemendal. Nauwelijks beschermd
door het drukpak tegen zinsbedrog
en wereldse waan, planten wij een voet,

hijsen een vlag op de maan.

Ga niet op andermans eieren zitten
broeden, vriend. Breek schalen, maar
bewaar de essentie van dooiers. Lijm
met de zoetstof van een verzoenende mond.

Wie makkelijk van zijn melk raakt
komt immers sneller op kooktemperatuur
dan je lief is. Beheers. En temper
je te hoge verwachtingen misschien.
Want er roert veel dat bij afkoelen
klontert, maar met wat geduld
probleemloos kan worden ontzien.

Maak het dus niet al te bont.
Kies de noot om te kraken
groener, vriend. Allergieën legio.
Maal vooral om je taal en verbind.
Gebruik de garde, niet de gard.
Laat sudderen op een zachter vuur
en bewaar overnacht op de koudste plek.

Je zal zien: 's anderendaags volgt vaak
het bewijs dat wie teveel heeft
opgeklopt, waarschijnlijk is verdwaald
in een al te luchtig gelezen recept
voor pistache-ijs.

Wij bleke, bijziende, neotene troglobieten
leven in de eenentwintigste eeuw, zie je,
een en ander werd intussen grondig opgeknapt.

Naast een ingang werd nu ook een nooduitgang
voorzien: veiligheid en bewegingsvrijheid zijn
van primordiaal belang.  Muur en looppad werden lichtjes
opgehoogd in verband met stijgende waterspiegels
en de hoofdwand werd bedekt met
een laagje cyanotypisch blauw. Dit zou
de projectie zelf nauwelijks beïnvloeden
maar nieuwe ideeën zijn natuurlijk altijd welkom.

Ook aan de vraag naar een verbeterde akoestiek
werd gehoor gegeven. De te gladde zijwanden
werden bekleed met gerecycleerde eierdozen. 
Van een metaalklank of valse echo's uit het verleden
is dus geen sprake meer. Het bijna rimpelloze water
is helder en bevat veel zuurstof. Verwacht wordt
dat onze door evolutie gedegenereerde foto-
receptoren zich nu geleidelijk zullen herstellen.

Aan de kwaliteit van de nieuwe kunstverlichting
zal het alvast niet liggen: die is uitstekend.
Schaduwen waren nooit zó haarscherp.

na weken van spanning en avondklok
speculatie en ingehouden adem
gaat als een zucht
door de sidderende huizen
het geruststellende radiobericht:

"in het licht van wat nu geweten
dus niet te verwarren is met geworpen schaduwen
op een muur in het zwakke schijnsel
van een nauwelijks volle maan
kan met grote waarschijnlijkheid worden gesteld:

de vermoedelijke dader heeft het weer gedaan"

voor wie beter weet, verder kijkt,
zijn wij, X en Y, in niets te vergelijken
twee onbekenden, haaks op elkaar
staande intenties waartussen
een moeizaam verband.

neem de proef op de som
en je zal zien: bij elkaar opgeteld
zijn wij niet meer 
dan het merkwaardig product
van onze gedeelde gewoontes.

wij vallen zelden
onder dezelfde noemer, 
lijmen breuk na breuk
met onze machteloze
weinig verheffende logica

samen nu nog één
maar deelbaar door twee
blijft van ons alleen de rest
die geen verschil maakt

Bepaal alle mogelijke oplossingen
voor X en Y

Kom, toe dan lief, streel
lichtjaren uit ogen die nog willen
kijken met het vuur dat likt
aan morgen. Verdeel dit lichaam

over je vele handen en heers
over de nacht die vaak niet meer is
dan een wenkend bed. Verteer mij
zacht, maak van je steen een hart 

dat mij onverminderd redt
van mijn koudbloedigheid. Wees
van elke dag het uitzicht,
een belofte die mij werd gedaan

over schoonheid en bekoring en
wil mijn niet ontbreken, voor ik
hier straks de boeken sluit.
Toe, kom dan lief, spook

dat rondwaart in mijn dromen,
dat draalt bij het schrijn van jou
in dit huis. Het is onmogelijk
je te vergeten: ik heb je nooit gekend.

Zoals sardines, -zwermintelligente kleinverdieners
van de oceaan-, de honger voeden van wie
hen belagen, die opgejaagd als vee,
steeds aarden naar een verdere zee.

Zoals sardines zich, -haast doelloos-, beperken
tot het zwemmen in dezelfde richting van wie
hen voorgaan, steeds dezelfde afstand
aanhouden tot wie hen omringen.

Zoals sardines, -geschoold in volgzaamheid-,
meegaan in de tunnelvisie van hun soort,
nooit weet hebben van de hand die leidt,
uiteindelijk gevangen raken in hun eigen logica.

Of ik, -blikopener-, hen bevrijdt,
is nog maar de vraag.

Te bewaren in ijs: je lichtgeraaktheid,
gevoel van onmacht dat in vuur
en vlam zet, woord dat al volstaat
om te ontbranden in verongelijkt verzet.

Te bewaren in je krokodillentranen:
de ongezouten mening van een ander
die je onschuld vermoordt, daarna
je vermoorde onschuld verstoort.

Te bewaren in azijn: je laatste herinnering
aan de smaak van goede wijn,
verzuurd door zelfbeklag, gesmoord
in het wee en ach van je chagrijn.

Te bewaren in formaline: je gevoelige huid,
te looien tot pantser van zelfverdediging,
olifantenvel te plooien naar de plaagstoot
die zoekt naar de zwakke plek.

Te bewaren op sterker water: je eerste middelvinger.