Biografie van Pascal Klaassen

Naar het bos, de bergen of de zee
de mensen zijn onze stad ontvlucht,
behalve hij die woont, met rode baret,
achter het laatste raam in de Czaar Peterstraat.
 
Uit zijn venster klinkt een herinnering
aan muffe kleedkamers met koude snacks,
lauw bier en warme dijen
 
aan vier maten met drie akkoorden
die rammelen, plukken, kloppen
tot diep in de nacht, jagen, jagen, jagen
 
aan een lege loods, een volle zaal,
een matras onderweg, een bed in de kroeg,
altijd avond, altijd nu, altijd meer.
 
Met dit verlangen werd de wereld
iedere dag opnieuw gebouwd
tango, tango, nog een tango, zeker niet naar huis.
 
Maar de mensen zijn onze stad ontvlucht,
liever zelf prooi dan zoeken naar een betere vangst,
behalve hij die trouw bleef aan zijn rode baret
achter het laatste raam in de Czaar Peterstraat.

’s Avonds zak je door je knieën,
bid tot de maagd Maria dat het vredig
mag zijn en zacht.
 
Maar groter is het verlangen
buiten te spelen.
 
Dus sluip je naar die andere vrouw
beneden in de kelder, kijk hoe zij
haar medicijnen mengt.
 
Bevend tik je met je toverstaf tegen
de hoge hoed op het skelet, tel af als je durft:
Hartenvrouw, Ruitenheer, Schoppenaas.
 
Door de deur marcheren zeven rood-witte dwergen
met hun blauwe olifantspoten, ze vertrappen gele
kleine bloemetjes uit een stoffig bruidsboeket.
 
Op de maanverlichte natte zwarte klinkerstraten
weerkaatsen witte konijnen, ze lachen naar de
dolfijnen, verdomme wat zwemmen die hard.
 
In een zonnige groene Alpenwei vol madeliefjes zitten
Christiane en Alice met vier borsten bloot, je wilt iets
aan ze vragen, maar ze zijn niet scherp genoeg.
 
En al die tijd snellen de wijzers vooruit. Stop
het tellen voordat de kerkklokken luiden,  
dan ben je held af voor de rest van de dag.

Ze spelen ons lied
Verschuiven de aandacht
Van hard naar zacht
Van zacht naar harder

En wij?
Wij worden verwijderd door krachten.

Ze spiegelen onze liefde
Verblinden door trouw
Leven biedt hoop
Hoop doet leven

En wij?
Wij worden verwijderd door krachten.

Ze reizen door onze ruimte
Verdwalen in nevels
Tussen straks en toen
Tussen eerder en later

En wij?
Wij worden verwijderd door krachten.

Ze leiden ons rond
Steunen op krukken
De volle glazen leeg
De lege glazen vol

En wij?
Wij worden verwijderd door krachten.

De stroboscopische herhaling
tijdens een vallende nazomeravond
van witte strepen op zwart asfalt
kan prima zonder woorden.

Hooguit een paar stamelende kreten
na het starten van de motor
van een in whisky verdronken
mannen- of vrouwenstem.

Tijd is er voldoende
voor het geduldig tempo
van een voortdurend ritme
waarbij snaren de stilte begeleiden.

Zo rijden we in de rode schemering
langs de gestapelde late oogst
melancholisch solerend
de ondergaande zon tegemoet.

Hoor ik daar het benauwde piepen
door inhalerende bloemenkinderen:
van eeuwig jong naar altijd bang.

Hun tijden bleven maar veranderen en veranderen
door een teveel aan gesubsidieerde baantjes
en machtige kansen die niemand liggen laat.

Nu het aftellen is begonnen
dromen ze alleen nog angstig
over palen rond eigen perken

en herhalen ze hun grijsgedraaide maten
als vrijheid om anderen te laten zwijgen:
Zo leef je idealiter van parels als verruimde zwijnen.

De schoffel door die tuinen vol tierende woekeraars.
Het gedroogde duimkruid mag mee in de versnipperaar
om een werkelijk verlichtend dampertje van te roken.

Nu je je gelovig harnas hebt afgeworpen,
staat er een wel heel merkwaardig beeld voor me.

Zo is je linkerborst een klein beetje,
maar toch duidelijk, groter dan de rechter.
Wil je daarmee je moedergevoelens tonen?
Aan de ene kant wel, aan de andere niet.

Of heeft je schepper niet op zitten letten?
Een ongeduldige persoonlijkheid moet dat sowieso zijn geweest.
Bovenaan begonnen en bij de benen alweer denkend,
aan een nieuw, misschien wel nog devoter beeld.

Er had ook best wat af gemogen.
Al val je zo minder snel om
en kan ik je dus gerust op een voetstuk plaatsen,
zonder dat je er bij ieder zuchtje wind vanaf dondert.

Mij zou de mogelijkheid ontnomen worden
je beeld wat dichter te naderen, en je,
met de mantel der liefde te bedekken,
nu je je gelovig harnas hebt afgeworpen.

Als u nog aan vlees kunt komen,
bel me zeker even op.
Laf medium heeft mijn voorkeur,
rood ligt vaak als een baksteen op mijn maag.

Zelf heb ik altijd geprobeerd, de bal,
snoeihard, zeg maar als een streep,
strak in de rechterbovenhoek te schoppen.

Maar ondertussen handelde ik in koffie,
zocht ik meteorieten in het noorden,
lag ik meermaals met broeierige zusters in bed
en slachtten de moffen mijn familie
in plaats van de buren af.

Bovendien, ik struikelde voorover, bloed
op steen. Een open wond toonde
het vlees boven mijn knie. Is er iemand
die stenen zachter kan maken?

Mijn God is nooit vlees geworden,
sprak de komische profeet.
Er heerst bloedarmoede daarboven,
met de keepers aan het woord.