Biografie van Ekster Alven

Ik ben opgebrand in het hout dat je bracht uit de grote weerspiegeling van de zon.
Nooit veel problemen gehad.
Maar nu in een woud van ijzer. We zien ‘later’ als een plaats, een decor dat verdrinkt.
 
Angst voor het huis is als duisternis in mijn wonde. Blote handpalm indien die buitenkwam
in mijn ribben, heel Alien-like.
De schemer een patrijspoort die niet lijkt te lukken in zijn opzet alles te verbergen.
 
Je overgave om te genezen – al eeuwen bouwen aan een akelige wind. Ook in het grind
waarin de oude auto, dat rood gezwel met laadbak.
Het glipt in je borst
 
als een vezel die je gevangen houdt, in een halfslaap, in evenwicht. Ik begrijp hoezeer je
op dit ogenblik warmte zoekt  – raketkop, technologisch. Je laat bij die gedachte
waar je hekel aan hebt, mij slapen in een zon
 
om ons heen, een lichaam.
Je komt terug op volle kracht, als een schroef van een schip dat een ijsberg gaat ontwijken.
Radeloos de rug van je zee. Grondgebied van engel
 
en je grijze gebalde linzen op een deinend laag vuurtje. Ogen als schoteltjes
met melk voor je poes
– schuw bij mensen die ze niet kent.
 
Ik schommel in de winter. Niets verwijdert zich.

Voor mij is het helder – droom
droom, alsof je een antwoord bezit
je wetenschap
 
in onzichtbare steden die je als de jouwe ziet
in mensenhaar
in de bronnen en aard van mijn lichaam
 
om me weg te nemen in suizend duisternis, waar je van
door de gangen loopt
 
naar vindplaats van kisten en pakketboten
 
op een noorderbreedte
vol frisse genen – ja, neem een hap
 
uit de dingen die je scherp ziet, verander me
 
in ridders die eindelijk terugkeren naar het slot
op je dag
na jaren in lome vergissingen
 
waarin opwinding is (omdat woorden
ontsnappen
 
zoals in de tongen en talen
waarvoor wij ooit open en gesloten waren –
 
– de poes in mij legt als offer een dronken, dode muis op je
drempel.)

Ik dacht altijd dat Rusland dat land was
waar ze niet aan roddel deden
 
maar het toch heiligden, precies daarom wellicht.
Geef me een knipoog
en dan geloof ik misschien nog altijd dat dit ook zo is.
 
We praten en parten onze planeet nat van het speeksel
dat weet ik
 
de redenaar en de voorste rijen en dat allemaal
psychologisch komt de steen der wijzen ook voort
 
uit twee zaken
1. een periode die een dag langer duurt dan de eeuwigheid
2. een denkbeeldige telefoonlijn die over de bodem

van de oceaan groeit, een organisch type glasvezel
ik bedoel dit denkbeeldig uiteraard
maar je kan het wel voor je zien, wat ik bedoel als je je best
 
doet.
En mijn vrienden, dat is wanneer de telefoon eindeloos
overgaat
 
en natuurlijk rinkelt die een keer te weinig opdat ik op tijd
 
de hoorn van dat jengelende dier in mijn linkerhand vat
een beetje achteloos
 
maar net zo berucht en vragend.

Je bent zeker een goeie jongen voor me
je spreekt wild in een kastanje
in mijn wand
iemand moet je cellofaan ontladen
 
iemand moet inbreken in je
je zachte vezels
je flarden weer aan elkaar brengen
ik wil weer iets
 
je moet die onhoorbare dingen niet als verhalen zien
je mag ze onthouden
al is er geen verplichting
ik ben mijn eigen boze meisje, omdat er een einde is
 
aan alle reiken, al is het maar
een schouder
waar je hand aan zit
 
alle motiveren is achterna gaan, liefst nooit alleen
 
helaas ook niet het een zonder het ander
niets uit je eergevoel werpen, niet zonder eerst te klimmen
 
in je bolster
en schouderophalen
en pas dan
mijn spieren spannen
 
maar je zocht een andere dag, al ouder.

hij blijft in de keuken maar komt weer binnen net als nieuws en glas
hij noemt mij valdoodmooi en ik denk dat hij het meent, die waaghals
hij noemt mij crème fraîche en heeft mij aan zijn kogellippen hangen
hij ruikt als vallende regen – en ik weet niet wat ik moet aanvangen
 
de stoelriem in mijn wagen is stuk en nu piept dat ding de hele tijd
tuut-tuut-tuut, ik ben gek, want het zingt als een hyacint in de heg
jij knielde nog in graan en houtkool en in iets dat je me had gezegd
maar je babyface verraadt nog de korrel van jouw niet genoeg krijgen
 
de haringman is bijzonder intelligent want bij ‘t verkopen zwijgt ie
achter z’n kar tast ie me in de boezem en hij zal me altijd nawijzen
hij opent ‘t damesblad in mijn ingewanden en noemt me nog een junkie
dat toestel van je koninkrijk wil me meewarig in je afscheid wrijven
 
jij haalt de mooiste meid eruit en maalt niet om brak of waardigheid
jij bent de kapitein daarvan, ik ben erg onder de indruk van je tong
het eiland Ijsland, die doorloper van je SALT-verdrag, en longensong
je bent maar een keer jong, wat een drama, maar je hebt me gerammeid
 
gebeukt, gestormd en me dan in de regen achtergelaten als een puzzel
onopgelost en met de oplossing achteraan die openligt op nummer twee
alsof je me casi verbood te schrijven als de katten, eens op de plee
en er waren nog andere redenen voor ‘t ‘niet storen’ in jouw Brussel
 
want jij was degenslikker – jij was daar het keizerrijk van gisteren
jij bent de republiek van een akkoord zonder wapens – en de computer
tikkend in een leeg scherm met een streepje in de lucht als een scan
en ik moet herboren zien te worden in m’n bed, en jij was de wroeter
 
we liepen aan de Michiel en Goedelekerk, en jij praatte uit de school
je zei, ‘Byzantium kan maar een keer bedreigd worden met een pistool’
want ik was onderbelicht, en wie denkt dat er licht is op de zeebodem
die ziet zandkastelen en verliest zijn vrijheid, zonder geneesmethode
 
die ziet de schipper niet en diens wijnkalebas, en het Noordzeegevecht
je laat je toch niet zo bedotten door alles wat je ziet of wat je zegt

alle systemen staan op scherp, galmde het in de tempel
de zoon van Hades had gebouwd
en dronk nu
en hou je niet in eens binnen te glippen, radiatormelk
 
in de haven, het masker, de klas gensterscherm, speekselzeef
Percy Sledge, een wilde achtervolging over de drempel van 3C
 
je doet welbeschouwd niet aan voodoo om een knul te verleiden
 
dit wordt een peperdure scheiding en Allah heeft een gebed als ringtone
je vreest dat je een aanslag moet verijdelen, je speelt op safe
in je sportvestje zit een narcose onder de mouwen, nul op je essay
 
droom
 
niets in de handen muis, cursorisch lezen is meer dan aangewezen
‘los primeros años de vida independiente, señor’
de ondergrondse in en niet capituleren !
 
ik mag het einde niet verklappen : Suikerberg, sabbatsrust
consternatie is schuurpapier
is stuurmanskunst
nee hoor, ik ben niet eens zeker of ik hier wel werkelijk ben
 
er staat een geheimagent achter die pilaar op perron 9 ¾, wat een klier
 
komt er nog een app voor het anker in m’n kroontjespen ?
larve – dekmantel
mijn perceptie zit vermomd in Chinese koekjes, zo van tante
een moëddzin in de moskee van Bagdad is van alle markten thuis
 
bladzijde en bladzijde van dit heilige boekje vullen voor in de kluis
 
onze Taal – Comanches
wij zijn niet onfeilbaar, wat een verdriet achter ’t rookgordijn
dat vreselijke mens van Jeugdzorg denkt dat we in Australië zijn
 
er mag wel méer niet

er is geen plastic voor Amerikanen
er is niets afdoende om een nieuwe accolade
wil je lachen om mijn gekken en grillen ?
Times Square verdrinkt in een soep van ketterij
 
ik veeg jouw applaus van de tafel
je hebt dat vooral aan mijn mime te danken
er is overal moeraswater
alles vermindert in inkt en contracten
 
vind je dat vernederend, als ik je zou kleineren ?
natuurlijk, meteen een reden om er niet aan deel te nemen
stel dat er nu eens nieuwe bezetters opduiken
ik wed niet op het liederlijke daarvan, dat spoort niet
 
meteen het einde van mijn monoloog
zonder jouw inbreng weliswaar
aerobics – je zakt door een polder
je raakt onzichtbaar, nog voor een kort gebed
 
het vaderland waakt, er zijn geen kapers
wij berechten een kraakvis, in het dorp
een eresaluut voor een kardinaal die er niet is
wat we aanvoeren, stemt overeen met de feiten
 
niet alles wat ik zeg, wordt afgedaan als ruis
er bestaat logica, de tarra van een vracht
een ontstekingsmechanisme dat geneutraliseerd moet worden
aan de haven van Cho Ming wordt niet geraakt
 
stel jezelf scherp, laat mij vrij
luxe vreet aan jouw krokodillen, om een handtas
er zijn geen garanties
iedereen zegt dat ze er niets meer over weten

In vier bedrijven.
 
Als jij hier informatie meent te zien ontbreken
laat het mij dan gerust weten.
Ik polste mijn poolberen
voor een dienstbaar schot
 
een vacht tegen het ijs
een jager die rechtsomkeer maakt. Wij zijn geen eskimo's. Ik
selecteerde.
 
Ik insinueerde.
Een juist adres, herfstporselein
een gerucht om naar te griezelen
een simpele optica. Veel leesplezier, boezem.
 
Misschien zie je er nog iets in.
Misschien verdient dit een plaatsje in jouw tijdschrift, misschien ook
niet.

Er zijn geen bevelen
zo onschuldig als kanariezaad
terzelfdertijd –
er is weinig zo vlottend als een list.
 
Als Nippon omzichtig
je biecht raakt mij niet aan
 
( ik ben ontvlooid en Cylon )
 
zij is onvermurwbaar, een schaap
ik ben van celluloid
– spottend
haar gelaatsuitdrukking is drinkbaar.

Wat er zoal niet mesjogge is.
 
Ik moest rillen wanneer de kaaimannen verschenen.
Analoog met wat mijnheer van Goethem mij in zijn rede
reeds verteld had, werd het er niet makkelijker op
om stenen kisten te laten maken.
 
Hier zou mettertijd de nieuwe tempel verrijzen. De
kinderen van Wanda Hick liepen in groep doorheen
de straat. Hun begeleiders hielden een oogje in het
zeil, en probeerden alle ruzies een stap voor te zijn.
 
Wie buigt er zich in het gras van voetbal en gezond
verstand. Wie is er een kleermaker voor de keizer.
Wie maakt een knieval voor doordenkers. Wat pleit
er voor een goede prestatie. Waar ligt het Mekka
voor wie van androgyne jongens houdt.
 
Vroeger wist je dat, voor die nieuwe gast van je
je zo deed zwijmelen. Zijn valken waren door je corridor
en alleen astronauten – en een spook – verbreken nog
de stilte. Klappen er stoelen dicht, dan ontstaat er
deining in de zaal.
 
Er werden Vietnamese loempia’s verdeeld.

zoals afbeeldingen in grotten
vingerafdrukken in een systeem

daarom maken we het aardewerk schoon
in het archeologisch instituut

om onze sporen niet achter te laten

           in het laboratorium staan er stereoscopen
           hemelwijze wakers met een klare blik

           infrarode keuzes
           zoemen dwars

           door vluchtige wandelgangen

wij manoeuvreren langs planeten
wij staan bekend als tuimelaars

in onbeduimelde tapijten

als het zonlicht juist staat
en alles kostbaar lijkt

haar ogen weten van het kaarslicht
naar het kauwen van een brandende lont
naar de rafels en het schuiven
van haar koele tafels en woord
 
er is geen brood voor mijn geraamte
er is geen koning zonder plicht
alleen de verschillen voor een open mond
je moet je niet verschuilen voor de muizen
 
( ze worden doorgeslikt
  met schaamte )
 
je laat best alles afhangen
van de bevers in je bressen
de vertellers van jouw geaarzel
de scheurtjes in mijn schommel
 
( een lichaam waarmee ik
  spreken moet )
 
ik vraag jou naar zout en brons
voor een zonde van wensen
er schuilt geen fout in de mensen
alleen doen ze zo moeilijk soms
 
( er is een drijfveer
  waarmee ik jou dragen wil )
 
je doet het weer – je wil weer rammelen aan de bel
de breekbaarheid van takken testen
de moed van vastberaden herten
de koele vlerken van mijn ziel
 
nauwelijks voorwaarden voor een deal
een weinig aantrekkelijke stelling
slechts een voorwaarde voor Mozart en zo
je bent zopas het klappen van de zweep verleerd