Biografie van Peter de Volder

Als de verhuizers weg zijn luisteren we boven op bed
naar dit merkwaardig krakende huis.

Je zegt: het is overal anders en toch hetzelfde, ontdekken
dat de klok tikt betekent nog niet dat je beseft wat tijd is.

De vakantie dat we veel te hard de berg af reden,
nog net konden remmen voor de opduikende eland,
in het gieren en kantelen meteen ook ontdekten wat gevaar is.

Vroeg tante vertwijfeld aan het stervensbed van oom: waar
ben je, waar is ie nou? - om eerst met haar ogen en daarna letterlijk
de kamer van boven naar beneden af te zoeken.

Hieraan denk ik als we in het raam een luchtballon zien verdwijnen.
Op een dag zeiden we tegen elkaar geluk is niet te koop,
we moeten grondig wat roetvlekken poetsen.

En je danst jezelf de maanden door, tast met een lucifer
je gebit af, je sokken draag je binnenstebuiten omdat dat warmer is
voor je altijd koude voeten.

Het zijn allemaal vormen van dromen. Zoals de keus voor open,
voor vitrage, en met gesloten gordijnen creëren we iets
dat in de verte op een bunker lijkt.

Op een bepaalde manier zijn de eettafels witter geworden
en de borden, de kopjes, de schotels, de schalen.
 
In de roestige teil wordt het regenwater opgewarmd
een broedplaats voor geweldig veel muggen.
 
Ooit wilde ik geen vader zijn maar toen ik het eenmaal was
wilde ik van zijn leven lang niet meer zonder.
 
Het allerlaatste nieuws is dat er al 124 doden zijn geborgen.
De rest ligt nog onder het puin.
 
En al die tijd droomt op het dak van de poffertjeskraam een man
van stapels grote en gulzige pannenkoeken, terwijl verderop

de klimplant op het balkon 11-hoog zijn laatste krachten aanspreekt.
De vrouw bij de plant ziet de man op de poffertjeskraam en denkt

wat staat die idioot daar te doen, televisieantennes
zijn toch al jaren van de daken verdwenen.

Het koffiezetapparaat drupt binnen na.
Er is te veel smeltend Poolijs. Dat wordt een probleem.