Biografie van Mayke Muller

Een fluistering, een gemis. Het is een vergewis
dat een verlangen als een stille melodie
sluimert op de achtergrond. Vermomd als een
verleider met de kleur rood die mijn emoties
ontbloot.

Het is een melodie zonder tekst die toch zo
alles omvattend is. Ik probeer te luisteren naar
een ritme, en zoek naar een teken van begrip.
Het altijd mondige gepraat is stil en de cirkel
loopt niet meer rond. Ergens ligt een boot met
een nieuwe reis voor de deur. Het voelt als
lood in de schoenen en verlichting tegelijk.

Het is in het duister wachten op de 
zonsopkomst. Een pijn ervaren totdat de angel
eruit gehaald is. Een hart wat harder klopt en
tegelijkertijd denk ik, wist ik het maar wanneer
deze lont opnieuw in vuur en vlam ontstoken
wordt. Een morgenstond badend in 
oranjerood. Waar eerst de dood was, is nieuw
leven gevonden.

Een fluistering,een gemis. Het is een vergewis
dat een verlangen steeds groter en mondiger
is geworden. Een liefde die eens ontstond en
nu op de achtergrond speelt als een verveelde
kat met een rood bolletje wol in de knoop. 
Een kat die wegsluipt in de nacht.

Het zonlicht wat door de gordijnen schijnt
Laat de lijnen zien op mijn gezicht
Van de lachrimpels
De gelukzaligheid
En bezorgdheid

Ik zie mijn leven terug in de op en neer
deinende golven en het schuim van het water
wat plaats maakt voor schittering.
De zwarte grote vleugels van de aalscholvers
drogen in het warme licht,
net als mijn tranen als de parels van de zee.

Het zonlicht wat door de gordijnen schijnt
Laat deze lijnen aan elkaar rijmen
En de woorden op papier verschijnen
De krullen om mijn mond
De kraaienpootjes
Het kuiltje in mijn wang

Zeggen mij dat het inademen van de zuurstof
van de bomen. Het bewonderen van het 
azuurblauwe water. Het krijsen van de 
zeemeeuw. De vogels die als een v-vorm
van vrijheid naar de volgende plaats
vertrekken. Mij naar de volgende bestemming
leiden.

In geschreeuw een speld horen vallen is als de
stilte vinden in een storm
De antenne of zesde zintuig zo afstellen dat ik
hoor wat je zegt
Wat je voelt
Wat je ervaart
Wat je zorgen baart

Ik wil weten hoe ik jou kan helpen
Je tranen kan stelpen
Je tranen opvangen
En in deze emotionele poel
Je vragen beantwoorden

Help mij de stilte vinden
Zodat ik door de drukte
Mijn eigen stem hoor
Geen last heb van
Storingen
Door de drukke maatschappij
De rij van boodschappen in mijn
hoofd
Waardoor ik
Verdoo
Dicht ga

Hel mij mijn hart nog verder
te openen
Mij te wapenen
Tegen al dat geweld
Als glas wat in scherven 
Kapot valt
En mijn hoofd uit elkaar knalt

Ik lijd in stilte terwijl mijn woorden op papier
dwarrelen.
De lettergrepen zijn bijna niet meer te lezen
door de tranen.De vlekken en de banen 
hebben een eigen verhaal geschreven. 
Elke punt die ik neerkrabbel,
ontcijfert steeds meer de
sleutelcombinatie van mijn kluis. 
De kluis naar mijn hart.

In stilte en met mijn handen voor mijn borst
gevouwen liet ik de emoties ontvouwen.
De zilte druppels vinden hun weg langs
mijn oren en mijn haren naar de grond.
Waren het de violen die speelden
op de achtergrond, die de onzichtbare
handen voor mijn mond weghaalden?
De juiste snaren die aangeraakt werden
en de korst openscheurden.
De korst om mijn hart.

In stilte bid ik dat het niet waar is.
Deze onbeschrijfelijke pijn van het besef
dat mijn liefde niet voldoende is. 
Afdoende om hem tot inkeer te brengen.
Ik ben een moeder en een liefdevol wezen.
Het roert in mijn diepste binnenste.
Daar waar het vuur gedoofd is en de 
passie gekoeld.
Het omarmen van mijn hele zijn,
voordat ik wegwijn in stilte,
en mijn hart niet langer harder klopt. 

De sterren in de diepblauwe lucht van de nacht
verschenen in de dag. Mijn ogen gingen open
en ik had nog nooit zoiets moois gezien.
Hoe kon ik daar nou altijd aan voorbij zijn gegaan? 
Het zonlicht die elk druppeltje water laat glinsteren. 
De wind die speels met je haren speelt.
De takken van de bomen, het getjilp van de vogels,
het fluiten van het riet 
en allemaal in een gezamenlijke melodie.

Zou het door de onrustige nachten komen?
De kwaaie dromen. Mijn angstige jongen
die elke nacht in het grote bed wil slapen.
Heen en weer geslingerd tussen liefde 
en waanzin. Heerlijk om door zijn haar
te kroelen. Super fijn om de binnenkant
van zijn hand te strelen. Akelijk om in
de vroege ochtend geschreeuw in
mijn oor te horen en om voor het
ochtendgloren mijn warme nest om te ruilen
met een kersverse dag. 

Door een verrekijker zie ik paarse tinten
ontstaan onder mijn ogen. Zie ik mijn rug
steeds verder gebogen. Weet ik dat ik tegen
mijn spiegelbeeld heb gelogen en is daardoor
alle energie uit mijn lichaam weggezogen.
Je bent mooi. Je bent prachtig. 
Je hebt een fantastisch lijf, is wat ik riep.

Vaker grijp ik naar de schitterende sterren
van de nacht in de dag. Het leven kan niet
voorbij gaan voordat de oogkleppen open
gaan. Het betoverende licht van de maan
wanneer de nacht al lang voorbij is.
In de waan van de dag. Lichtpuntjes in het
aardedonker en ook op klaarlichte dag,
zo lang je maar je ogen open doet en houdt.
De melodie en de glinsteringen van 
het sterrenstelsel als jij niet slaapt. 

Het tapijt wat gevlochten is door de wind,
tilt mijn lichaam op en opent mijn ogen.
Het zonlicht laat de herfstbladeren
schitteren en veranderd de groenbruine
kleuren in jade.
Het water golft onder mijn toeziend oog
en maakt elke situatie anders door de 
regendruppels die het meer opvangt.

Mijn gezichtsvermogen verlangt
naar meer om bij stil te staan wat niet mag
vergaan. Aan mijn gelaatstrekken kan je zien
dat jaren verstreken zijn. De kraaienpootjes
naast mijn ogen. De krul bij mijn mondhoeken.
De fijne lijnen die mijn neus en mond verbinden.
De frons op mijn voorhoofd.

Over drie jaar vier ik dat ik al tien keer vier jaar
op deze planeet mag verblijven.
Toch voel ik mij nog steeds als een kind en laat
ik mij meevoeren met de wind. De kleuren van
de natuur betoveren mij. De wijsheid en de
onbevangenheid gaan hand in hand.
Ik laat mij vallen en vertrouw erop
dat het meer mij opvangt. 

De fonkelende sterren in de diepblauwe nacht
schijnen hun licht
op het trieste slapende gezicht van een vrouw.
Haar haren gesluierd over haar ogen.
Geen wapen of macht
lukt het om de zilte rollende tranen over haar
wangen tegen te houden.

Ze droomt dat ze aan het wachten
is in de kamer van het leven vol met
zwaarmoedige ellende. Het gewicht
van de wereld leunt op haar schouders.
Ze heeft geen zicht en geen oplossing.
Niets in de tijd kan haar 
verscheurde hart verzachten.

Voor haar gevoel is het lachen
haar eeuwen geleden al vergaan.
Ze zoekt naar de richting
maar haar navigatie is kapot. Ze beleefd het 
alsof zij bij de verkeerde lichting op aarde zat.
Haar oerkracht
is uit haar lichaam weg aan het sijpelen.

Er was geen positief antwoord in haar 
gedachten.
Ze werd wakker. Het licht van de
fonkelende sterren, scheen in haar verschrikte
ogen. Had ze dan echt in haar hart nog geen
vrede gesticht met de relatiebreuk?
Ze keek op naar de diepblauwe nacht
en sloot haar ogen. 

De rode blozende appels steken mooi af tegen het ebbenhouten huis.
Op de bruine kale takken is een schouwspel
te zien van dauwdruppels.

Door een dauwdruppel aanschouw
ik de omgeving van mijn leven.
De rode appels verdwijnen in mijn wangen.
Het ebbenhouten huis
heeft de kleur van mijn weelderige haar.

De rode blozende appels gaan als een rode draad door mijn bestaan.
De dauwdruppels worden door de koude wind van de bruine kale
takken afgeblazen en mijn wereld is nu één.

Mijn lieve grijsje zal jij het ooit begrijpen
waarom ik de keuze maakte om te scheiden?
Mijn gedachten zijn overschaduwd en een
traan rolt van jouw grijze verenkleed naar
beneden.
Deze traan vertelt het verhaal van mijn leed.

Mijn vingers strelen jou grijze veertjes op je
kop en je kijkt mij met verliefde oogjes aan.
Mijn hart breekt. Ik voel mij verscheurd.
Ik kon niet langer wachten. Het niet langer
aanzien. Ik moest je laten gaan naar een 
beter huisje.
Dat vertelt mijn traan.

Mijn kind zal jij het ooit begrijpen
dat ons grijsje jouw speelgedrag zag als dreigend?
Een ballon of triplexplaat tegen de zijkant van 
dee kooi slaan.
Jij zal ook niet de keuze hebben gemaakt om te
scheiden,
want jij begrijpt zijn lijden niet.

Tranen rollen over onze wangen maar het 
kwaad is al geschiet. 

Je streelt mijn lippen met jouw vingertoppen
en je kust mij zoals een Fransman dat zo goed
kan. Onze vingers zijn in elkaar verstrengeld
als wij opstaan van het houten bankje, en de
zonsondergang tegemoet lopen.
Dat was in 2009.

In verlangen gevangen hunker ik naar zulke
momenten.
Hoe komt het dat het begeren naar elkaar is
gestopt?
Wie kan uitleggen waarom onze harten niet
meer sneller van elkander kloppen?
De eerste relatie waarin wij dachten onszelf te
kunnen zijn en toch voelt het huwelijk als een
strop.

Je rolt weg als ik met mijn vingertoppen
over jouw lichaam wil gaan.
Als ik jou kus, draai je jouw hoofd te snel om
waardoor onze lippen elkaar nauwelijks raken.
Onze handen liggen in elkaar gevouwen op
schoot en wij zitten elk in een hoek van de 
bank. Anno 2017.

In verlangen gevangen is de hoop langzaam
vervlogen.
De afrodisiacum werken niet terwijl wij onze
lichamen hiermee volproppen.
De lust en de wens naar mekaar zijn 
verdwenen en de knoppen
slaan niet meer door.
We liggen naast elkaar als levensloze poppen.
Kunnen wij hier nog als schitterende vlinders
uit ontpoppen? 

Twee verschillende werelden
 
Twee werelden botsten op een rots.
Voor de een, een rots in de branding
en voor de ander, een versperring
op hun weg. Het moment had vol 
vreugde moeten zijn, maar hun bol
met dromen spatte uit elkaar.
Een grote scherf raakte de dam
en splijt deze door midden.
De werelden drijven mijlenver
bij elkaar vandaan.

Hoe kan je in eens voelen alsof
je op een andere wereld
bent geboren, in een ander nest?
Niet elke verandering brengt dat
teweeg, maar vaak de komst
van een kind met een speciaal 
pakketje, wel. 
Het bloed is gestold en stroomt 
niet meer verder. Er word nog steeds 
met ogen gerold als ze naar het 
mooie koppie van mijn kind kijken.

Vergelijken zij nog steeds de 
waarheid met hun 'niet' uitgekomen 
droom? Zullen zij nooit de landing
maken op mijn wereld? 
We spelen nu beide een andere rol
en het hart slaat bij de andere partij
nog steeds niet op hol.
Mijlen die met geen enkele snelheid
ooit overbrugd zullen worden.

Ik hoorde iemand 'mooi' fluisteren en
keek achterom.
'Wat is er bij jou doodgegaan,
waardoor je zo mooi bent geworden?'
vroeg een vreemdeling.
Verwonderd vroeg ik mij af, hoe hij dat
kon zien en hij zag de verwondering
in mijn ogen en beantwoordde mijn blik.

Ogenschijnlijk zag ik er kwetsbaar uit
en voelde mijn hart ondanks dat
verlicht en straalde. Door de donder en
bliksem, vond ik de gouden speld in de
hooiberg die het lood uit mijn 
schoenen haalde. Het was mijn 
lichtpunt in het duister.

De vreemdeling gaf een 
schouderklopje en lachte vriendelijk.
'Blijf in de kracht van je kwetsbaarheid
staan en blijf zo mooi door je nooit
meer te laten opsluiten in je gouden
kooi. Jouw duisternis bood een weg
naar buiten en je vond een heel
bijzonder licht als gids. Houd je 
daaraan vast. Heb vertrouwen.' Ik knikte.