Biografie van Jaako Jannowitz

Waarom de wereld? vroeg ik, terwijl ik de aarde van mijn schoenen veegde.
Waartoe dient zij nog, waarom zouden we er om geven?
Wat heeft zij van waarde zonder het idee er ooit vanaf te kunnen donderen?
Waarom angst om niets dat nog verloren gaat, de wetenschap dat dat alles al eens is gedaan,
zeg me: waaruit spruit de noodzaak nu ons bestaan niet langer om iets gaat?

We zwegen terwijl we naar elkaar keken. 
Hij boven,
Ik beneden.

Hij sprak: je hebt gelijk, de eeuwigheid is rond en alles komt in golven,
wij staan niet maar wij zweven, delven grond, ploegen graven,
stellen ons dezelfde vragen. Maar kijk en zie: in die staat en dat besef
was je nietig en alleen gebleven en had je nooit echt iets geschreven.
Het is in wat je achterlaat waarom de wereld écht bestaat.

In mijn bibliotheek komt een man die louter pillen leest.
Hij zet zijn linnen tas steeds naast hem op dezelfde stoel
en vertrouwt zich dan wat teksten toe.
 
Zo zit hij daar dan: uren – dagen – maanden achtereen
en lijkt sindsdien nooit weggeweest. 
 
Pas toen ik laatst na jaren eens de stilte en verbazing brak,
hem aansprak met de vraag “waar láát u alles dat u leest?”
trok ik plots de stop eruit
 
en
        liep
                 hij
                         langzaam
                                               leeg.

Mond - jij sponzende spraakkrater, jij pratende,
jij onverbiddelijke in het ogenblik, je knijpt
zo nat en zinnenminnend je zieleklanken klaar
tot woorden, uitgesproken naar het oppervlak

Maar het geeft niet, liefste, wat je diepste binnen
daar ooit van mij toch dacht, of hoe ze tal
van onvoltooide dingen zo waarachtig af naar
buiten bracht; zolang je mooie mond voor nu
maar even zacht, nietszeggend, naar mij lacht

En zou een zoen van binnenzin nog ooit
bij onze lippen mogen uitmonden, toe,
laat ons dan voor altijd, zielbezegeld
aan elkaar verbonden, voltooid bemind
verzoenend blijven, als aanelkaargeplaktelijven.