Biografie van Heleen Bosma

Er is weinig tijd om je te schrijven daarom
schrijf ik je alleen het allerbelangrijkste

de roos heeft gebloeid, moet gesnoeid,
kijk het even na in de tuin het jaar rond
de koelkast heb ik al ontdooid
als je dit lijstje aantreft zal je denken
dat ik blijvend ga maar ik ga maar even
om na te denken op een veranda

hier vliegen massa’s spreeuwen tegelijk
op van het land en strijken weer neer,
we weten niet wat hen drijft en tot stilstand brengt
ik stel me voor waar het tuinboek staat in de kast
hoe het in mijn hand openvouwt, vleugels neerklapt
hoe we de roos snoeien en volgend jaar
weer de eerste knoppen begroeten

hoe we tasten naar woorden
bouwen aan een pad van verstandhouding
steeds breder en langgerekter en hoe woorden
als betrouwbaar postbode-elastiek betekenis bundelen,
zich oprekken, als wij proberen elkaar te verstaan

hoe begrijpen altijd net achter de feiten aan loopt
hoe wij van intenties zijn gemaakt
hoe de intenties een weg vinden  
zich bewegen naar huid  

warm en zacht
en ongeëvenaard

Vandaag in een discussie verzeild geraakt. De dierenarts begon.
‘Jij verzint wat je wil verzinnen, jij doet wat je wilt.’
Ik was op mijn beurt jaloers op de dierenarts. Zij kon echt wat.
Levens redden bijvoorbeeld. Ik noem maar een willekeurig voorbeeld.

Ik heb wel het leven van een konijn op mijn naam staan.
Twee weken geweekte gepureerde konijnenbiks in
een injectiespuit achterin de bek brachten het beest weer
op de been. Als ik dit in een bijzin neerzet lijkt het
alsof ik iets goed heb gedaan. Als ik het breed uitmeet
lijkt het alsof ik goeds heb willen doen. Is daarmee
mijn heldinnendom genoeg gerelativeerd?

Vandaag niet geprobeerd een Boko Haram-meisje te redden.
Vandaag een gedicht geschreven en me slap gevoeld.
Als je een beetje een organisatrice was zette je wat op poten.
Een gedicht helpt voor niks. Behalve als je een wereldberoemd
iconisch gedicht schrijft en op Poetry International komt. Of in
de Amnesty-agenda staat. Vastgesteld: ik ben verre van iconisch.
 
Vandaag geprobeerd mijzelf te zijn. Maar ik wist niet welke versie.
 
Vandaag geprobeerd niks te proberen. Mislukt.

Vandaag nog steeds het Boko Haram-meisje niet gered.
Makkelijk zeg, het Boko Haram-meisje even terug laten komen
voor een dramatisch effect. Okee, dan heb ik hier één van de
andere tweehonderdnegenennegentig meisjes niet gered.
Grappig zeg, haha. Weer iets met effect. Okee, dan heb ik
van één van alle meisjes die nog niks weten van wat hen
gaat overkomen, en op dit moment, nu nu nu, wel in angst leven
geen atoom gered.
 
Vandaag geprobeerd na te denken over poëzie en menselijkheid.
Er zijn beslist gedichten die niet over menselijkheid gaan.
En de troost wanneer het wel gestalte geeft.

Het schijnt dat als je mensen minder slaat
ze minder blauwe plekken hebben.  

Als je zacht praat ze hun handen
zelden voor hun oren houden.  

Dat als je ze omhelst als ze dat prettig vinden
ze dat prettiger vinden dan wanneer je ze omhelst
als wanneer ze dat niet prettig vinden.  

Dat ouderen in een verpleeghuis in het geval
van smaakvol eten in een gezellige ambiance
32 procent meer groenten,
29 procent meer zetmeel
en maar liefst 76 procent meer appelmoes eten
dan wanneer ze smakeloos en ongezellig eten.  

Het management heeft hier nog geen afdoende verklaring voor.
Waren deze ouderen wel representatief,
niet te oud, niet te jong,
niet te uitzonderlijk mens?