Biografie van Anke Cuijpers

ze namen onverhoeds hun intrek in die overspoelde dagen,
de zwaarte van de wolken duwde het licht de grond in,
het werd zompig en onbegaanbaar
 
als reddingsboei kregen we het geluid van helikopters,
het trillen van de overheid op de bodem van de vluchttas,
er brak iets, evacueer
 
sindsdien hoor ik ze hongerig tegen het muizenluikje glijden,
ook angsten willen gestreeld, het gevoel hebben dat ze niet
alleen gelaten worden
 
dan plak ik een lepel tegen mijn voorhoofd, het is een truc,
maar zolang de lepel tegen mijn huid plakt, kan ik de angsten
niet voeren.

hoe zet je een muts op als er glas op je haren ligt, zodra het
het waait voel je overal de scherven, je denkt nog aan hoe je
zo van veraf lijkt te glinsteren, maar welk deel van de spiegel
 
je duwt wat je kwijt wilt onder wat ooit van een schaap was,
alles wat je denkt wint aan warmte, maar onthou dat het laatste
dat je moeder voor je maakte een uil werd zodat jij misschien

een nachtroofvogel blijft, in een compleet donkere kamer,
onthou, verlangens zijn brandladders aan de gevel van een
gebouw die opgehangen worden voordat er bewoners zijn
 
het is wettelijk verplicht om je veilig te voelen, ’s nachts
of bedoelen ze de plicht om je gasmeter bereikbaar te weten,
de knop om te kunnen draaien voor een vertrek
 
vertel je de man die piepers koopt om te vertillen dat de berg
aan lokspijs er niet toe doet, alleen dat je ze gebruikt,
of zeg je de man dat je zijn glimlach bewaart.

het is  mijn favoriete trui die bij elke wasbeurt groeit
waardoor mijn armen kleiner aandoen tot ook
handen uit het zicht, zo lijken de muren langer,
ergens is een glimlach op een kier gewaaid zodat ik
de nachten vrees waarin niets hoorbaar zal zijn dan het
geklepper van de deur tegen de stijl, het is de manier
waarop het geluid de stijl klieft waardoor de deur hoger
in de muur belandt, om de deur te sluiten zou iemand


op moeten staan, ’s nachts

brandt een lamp om de afstand van de kamer tot mezelf
niet te laten ontsnappen, over een stoel hangt de trui
als een lucht waarin geen wolken meer te breien zijn,
plat zoals alleen verstreken tijd kan zijn
mijn slaap is blind als een mol en onverbiddelijk
graaft elke centimeter van de nacht uit
in de molshoop van mijn dekbed slaap ik met een
schop alsof er een dier is dat ik wakker wil slaan.