Sara Eelen (Antwerpen, 1994) ziet poëzie in alles. Ze legt dit vast in film, foto en tekst. Voor dit laatste behaalde ze verschillende prijzen, onder meer bij de Poëziewedstrijd van de Stad Harelbeke in 2018 en 2019, de Babylon Interuniversitaire prijs in 2017 en 2018 en Frappant Txt-on-stage in 2015. Haar werk werd gepubliceerd in literaire tijdschriften als Het Liegend Konijn, De Revisor, Hard//Hoofd, Deus Ex Machina en Tijdschrift Ei. Sinds 2020 engageert ze zich ook als klimaatdichter. Meer van haar werk vind je op @saraeeelen & https://vimeo.com/user46052385
2020
Nr.
Titel
Tekst
1
2539
Aliasing
Top 1000
De avond krijgt slechts vorm in tegenlicht
pixels achter het raam, manische meisjes
bevroren in de beweging
van het T-shirt over het hoofd
- de opgedrukte boodschap in een vouw verstoken.
Vroeger zouden we luidop onze dromen hebben voorbedacht
nu weegt iets onbenoembaarder onder de ogen
en houdt ons stil. We zoeken
naar het stroboscopisch licht
dat dit afscheid in retrospect kan keren
de beweging van elkaar weg zo opgebroken wordt
dat het bijna lijkt alsof we terugkeren
alleszins blijven stilstaan, stilstand die niet klemt
maar openrekt, als inzoomen met vingertoppen
tot het beeld terugdeinst - hoe dicht
moet je je oog bij iets houden
voor je het niet langer herkent.
Kijk, het gordijn als pendule stijf gestreken, sjort aan het donker
maakt de uren onaanraakbaar. Hoor
niets naar ons roepen.
Ik zie de wielen van de auto in de film van ons wegrijden
en weet dat het alleen is omdat de wielen sneller bewegen
dan het beeld ze vatten kan
en toch, zie ik alleen de wielen en hoe ze van ons wegrijden
zoals ik de nacht doorspit in het afgedwaalde licht
jouw stem hoor zwellen en jij
er niet meer bent.
2
3794
Prijsbepaling van de huid
Top 100
Als screensaver hebben we een zonsondergang ingesteld
alvast het gevoel dat sommige dingen blijven duren
gefixeerd op een scherm, deze eenentwintigste eeuw
vraagt nieuwe manieren om verdriet te vertalen:
niet langer vechten of vluchten, maar staar
en verlies jezelf in die staar.
Je las ergens dat mensen in veertig jaar tijd dubbel zoveel kaas zijn gaan eten
ergens ander dat consumptie van te veel melkproducten de pijnappelklier verkalkt.
Je zoekt geen verbanden, maar kunt er niets aan doen dat alles verbonden is.
Stel me gerust je aanhoudende vragen
over het verschil tussen de sterren en het ruimteschroot
als we niet naar buiten kijken
de bevolking groeit in alle eenzaamheid
wanneer zal de huid de vraag overstijgen?
maar weet, als je de vragen stelt word je deel van deze retorische samenleving
je schouders te stram om nog op te halen
je derde oog dichtgeslibd, indigo licht als aureool
uit de tl-lampen die we branden om de doden te herschikken.
Er is een televisiebeeld vol rook dat altijd op de achtergrond brandt.
We plooien ons leven achter glas, klikken wat onbeslist en onbeantwoord kan
weg. Een gevreesde onweersbui, uitblijvende ziekteverschijnselen
en foto’s van halfnaakte lichamen als naburige tabbladen -
vanavond gaan we weer veel te vroeg slapen.
2019