Biografie van Natasja Kraijer

Ik ga op je liggen en huil mezelf bij je naar binnen.
Je legt je handen op mijn heupen.
Ik weet niet of je me wilt wegduwen of juist in positie houdt.
Schokschouderend laat ik sporen in en op je achter.
Met je scherpte scheur je van alles kappot.

Zittend voor het raam fladdert de horizon in rode stukjes op.
Je zegt iets over wel weer moeten gaan staan. 
Mijn knieën voelen als marmeren schijven aan.

Thuis voor de spiegel spendeer ik stilstaande tijd.
Ik zie er kleurloos uit.
Vanuit de tegels trekt de kou verder naar boven, ik verlang naar een warm lijf.
Misschien zou ik als een versteende robot naar je terug kunnen lopen
en breken zonder spijt.

Van alle vliegen, zie jij de eendags.
Van binnenuit gevangen, beukend naar buiten.
Verdord resultaat tegen een verlicht raam.
 
De vachten van jouw getelde schapen zijn vol van
verdronken water uit zo’n diepte dat er eigenlijk geen enkel wezen meer op zijn poten kan staan.
 
Waar de woelige wind mij verfrist en duwtjes in de juiste richting geeft, voel jij de stootjes.
Niet plagerig bedoeld.
Maar ook de windstilte kan omver duwen.
Juist stil geeft doorgaans zoveel druk.
 
Je laat me zoveel denken over.
Weerzijden, allerlei keerzijden.
Inzichten en zichtloosheid.
Ik weet niet of dat stilstaan of vooruitgaan is. 

Wist je al dat je een vlieg het beste kunt vatten als je hem heel rustig benadert?
Zoem maar eens in op de ommatidia. Al die deeloogjes zien een heel eigen stukje van de wereld.
Vanuit waar kijk jij naar waar?

We dachten dat het roestende dauw was, die druppels op jou.
We probeerden ze te pakken, natuurlijk spatte alles uit elkaar.
Misschien is dit teveel, zei Vos.
We hebben toen alles achtergelaten.

Op ons pad schilden vallende appeltjes met ons. Toch hielden we onze hoofden rechtop.
In een vervallen schuur met allemaal opgestapelde kasten, klom hij als eerste op een ervan.
Ik trok me aan hem op.
Het ziet er vanaf hier gewoon beter uit, zei hij.
Ik wankelde.

Vanuit het ingevallen gat stroomde er van alles in en uit mijn kop. 
De stenen leien op de grond vertelden me ieder zo zijn levensverhaal. Soms blijven afdrukken achter.
Op het plafond huppelde een konijn zijn tanden bloot. Kijk, wees hij erop. Het is bijna alles dat je ziet. Zie je dat?

Krassende eksters maakten duidelijk dat we op moesten krassen.
Vos sprong, gezien zijn doen kostte het niets.
Ik zou willen dat ik nog veilig zat.
 

Toen mijn moeder een dag na mijn vijfde verjaardag vertrok, richtte mijn vader zich op het stoppen van onze tranen en maakte zijn roemruchte kunstobject: een rozerood, licht doorschijnend peervormig figuur met rimpelige rode banen waardoorheen vloeistof pulseerde. Om de ketting waaraan het bungelde, kronkelde een elastische paarse slang die voor de navelstreng door moest gaan. Het kwam in een donkere kamer van een museum te hangen waar men zich als onderwater waande. Geluiden galmden: een kloppend hart, gesis en geborrel, bedompte stemmen.
Cut off was interactief. Bezoekers mochten er inklimmen, een persoon per keer. Een tijdelijke baarmoederbewoner mocht er op basis van een innerlijk gevoel een tijdje verblijven en kreeg twee touwtjes in handen. Met de ene kon het object op en neer worden bewogen, met de andere heen en weer.
Een camera legde alles vast en van het materiaal werd een art film gemaakt die gaandeweg steeds meer aandacht trok, met name vanwege de scène met de tijdelijke baarmoederbewoner Tony V., een veertiger die, er eenmaal in, de foetushouding aanneemt, een duim in zijn mond stopt en geen aanstalten maakt om de ingenomen plek te verlaten.
Waar de gemiddelde verblijftijd vier minuten was, werd Tony V. na twee uur door de cipier met het verzoek om eruit te gaan wakker geschud. Het tot krijsen aanzwellende huilen ketst vervolgens tegen de muren, waardoor Tony V. zijn stem verliest en ook eindelijk krijgt.
Bij het gat waardoor hij ook naar binnen was gekomen krijgt hij de ballen die hij tot dan toe niet had en laat zich vanaf een halve meter hoogte op de grond vallen.
In bladen en op tv en verkondigde hij steeds hetzelfde: ‘Ze trekken je er gewoon uit, de koude realiteit in. Ik was er niet aan toe.'
Een van de kranten kopte: “Tony V... voor de eerste stapjes levensmoe.”
Mijn vader verkocht Cut off aan een kunstliefhebber die zich thuis als een adult baby gedroeg en een vrouw betaalde om een verzorgende moederrol aan te nemen. In een poging om het door mijn moeder ingeslagen gat enigszins te dichten, stortte mijn vader het grootste deel van de opbrengst op mijn spaarrekening.
Ik vroeg of ik met het geld mijn moeder van het eiland kon laten terugkeren waar ze met de intentie om zich voorgoed van ons af te steken naar toe was gegaan, en of ze dan misschien een echte moeder zou willen spelen en niet meer weg zou gaan.
Mijn vader had toen wat uitgeblust voor zich uitgekeken en zijn vlezige armen ten hoogte van zijn buik over elkaar heengeslagen. ‘Nee. Met geld kan veel, maar niet alles.’
En zo kwam het dat ik op mijn eenentwintigste van het geld een eigen baarmoederschommel liet maken, een tiny house kocht en het daarin hing. 
Als ik er in lig voelt het gat iets kleiner, misschien.

Op de hoek van mijn straat is een uiterst klein winkeltje
waar bijna nooit iemand naar binnengaat.
Het heet De winkel van de Kunst.
 
Voor een keer stap ik over de drempel.
Ik zie een man die achter de balie staat.
Hij draagt een ooglapje,
ik weet niet waarvoor.
Er zal vast sprake zijn van een bepaald gemis.
Met mensen met een ooglapje is er doorgaans wel iets bijzonders aan de hand.
Aan de andere kant weet je vanaf je eigen stand nooit precies wat de ander ziet.
 
Een aantal mensen waaien aan,
echt storm loopt het niet.
Eenmaal alleen met de halfziener, tovert hij een glazen pot met stuiterballen tevoorschijn.
Hij kiepert de inhoud leeg. Al die ballen stuiteren in het rond.
'Zie,' spreekt hij. 'Alles valt uiteindelijk samen en stuitert op de grond, da’s geen kunst.
Wel om jezelf voortdurend op te rapen, en jezelf bij elkaar.'
 
Ik wil graag hier vandaan,
toch vraag ik wat het kost.
Hij antwoord: 'Ik kan het niet minder maken dan het is.'