Biografie van Annemie Deckmyn

voor onze kust zijn veel schepen gezonken.
morgen duiken we naar een wrak,
streel jij de oude stenen tot ze glanzen,
wrijf je over brons tot het blinkt als goud.
 
zoek mij dan. ik zal me in het wier verstoppen.
kroel er doorheen, als door mijn haar. zet je tanden
in de taaiste flank. bijt ongenadig in de bast.
daar vind je mij een schat, een roestig anker.
 
 
 

 

gedurfde keuzes konden we niet maken. ze hingen aan de haak

bij de wanten en sjaals, haastig ons te verlaten.

wij ontsnapten niet aan de middelmaat,

bouwden een huis waarin we ouder werden.

 

hun rode sokken lieten sporen na in de witte was.

op een roze wolk voor even, speelden zij krijger door de gang,

vraten onze voorraad op, scheurden bladzijden uit boeken

ongelezen op tafel. krasten het behang met stiften.

 

wij, uitgeput, vonden elkaar terug in verschoten zetels.

van hun verhalen verzadigd dommelden we in.