Biografie van annemie deckmyn

HOOGDAG


op een hoogdag belde ik mijn dode moeder.
zalig, zei ze, dat je belt. niet te geloven.
al hoor ik je slecht van uit mijn onderkomen.
veel te lang geleden. tijd dat je me vertelt
 
hoe het met de kleine waanzin is
waarmee je bent geboren. waarom ik
vandaag in je dromen zachter ben
dan ooit tevoren, je omarm.
 
het bleek een meesterzet. ik zweeg.
zoveel mededogen onverwacht,
bracht mij van slag. ik snikte,
de bezettoon hoorde ik pas later.
 

gedurfde keuzes konden we niet maken. ze hingen aan de haak

bij de wanten en sjaals, haastig ons te verlaten.

wij ontsnapten niet aan de middelmaat,

bouwden een huis waarin we ouder werden.

 

hun rode sokken lieten sporen na in de witte was.

op een roze wolk voor even, speelden zij krijger door de gang,

vraten onze voorraad op, scheurden bladzijden uit boeken

ongelezen op tafel. krasten het behang met stiften.

 

wij, uitgeput, vonden elkaar terug in verschoten zetels.

van hun verhalen verzadigd dommelden we in.