Biografie van Heleen van Loenen

De liefde is zo schuchter
je hoort haar amper
Zij beweegt zich tussen
voetstappen in de hal
en het dekken van de tafel
tussen een kus op je wang
en een vergeten moment

Vang haar niet
deer haar niet

Neem jezelf voor op elke ademtocht
haar steeds een beetje toe te laten
Dan nestelt zij zich, ik weet het zeker
verkwikt en op kousenvoetjes in je hart

Ik keek om
en wist niet zeker
waar de liefde was gebleven
Was het de tijd
die haar een andere jas had gegeven
of verborg zij zich ademloos
om de hoek
Ik besloot vooruit te lopen
en zij ontving mij
met open armen en rode wangen
fluisterend hoe mooi ik was

Achter het duin vond ik een stukje liefde
dat ik verloren had
Het was kapotgewaaid, gescheurd en levenloos
Ik blies heel zachtjes om-en-om
warmde het in mijn handen
luisterde heel goed
en hoorde 'ik heb je gemist'

Ik weet, op dit moment, deze dag, heb ik mijn hele leven gewacht.
Maar ik wist het niet. Tot nu.

(Kan ik deze opdracht aan?)

Er is rust, zoals al dagen. Schaduw van het gordijn, daarachter een bescheiden bries.
Weinig woorden, koffie, een boterham, het wachten.
Hoe trots en lijdzaam het lichaam en de geest. Hoe eenzaam en onontkoombaar de dood.

De vrouw uit wie ik geboren ben gaat mij verlaten
of ik haar
De moeder door wie ik geworden ben
of zij door mij
Twee zielen blijkt één

Eindelijk
dankzij de dood
overgave

De verlossing van het
sterven brengt alles nabij

Als je hart zich verwondt en sluit
laat je tranen dan vallen in de golven van de zee
Geef ze een duwtje en nog een duwtje
tot je de zee hoort zeggen 'kom, ik neem je mee'
Stap in de branding, laat je vallen
ga onder tot je niet meer kunt
En dan
kijk omhoog, kijk omhoog
breek door de golven voor de eerste adem van een nieuw begin
Kus de zee, drink haar bloed
tot je haar hoort zeggen 'ga terug, het is goed'